Hİkaye Oku; “Hasta”
Ben hasta bi adamım. Karaciğerim hastalıklı ve öksürüyorum. Bundan zevk alıyorum. Basit bir hayatım var. Hastalıklı. Gün doğumlarına yetişemez oldum. Uyku halindeyim. Uzun süreli uykular başımı ağrıtıyor. Sabah vakitleriyle aram bozuk. 17 yıl kadar. Bir yıldır yazdığım yazının devamı. İki satır yazıyorum. Gözlerim hastalıklı. Gözlerimi açamıyorum. Gözlerimi açmaya zorlamıyorum. Çünkü bu isyana girer.
Sekiz saattir yerleşik olduğum koltuktan kalkıp balkona çıkıyorum. İnsanları izliyorum, sekiz saattir bulunduğum koltuğa tekrar yerleşiyorum. Baktığım yere gitmiyorum çünkü bu insanların yüzüne haykırdığım küfür olacak.
İnsanlar içinde utangaç, kendi dünyamda başrolüm. Kendimi öldürmenin her türlü yolu beni buna sürüklüyor. Kafamın içini bıçaklamak istiyorum. Kafamın içi hastalıklı. Doktora gitmiyorum. Çünkü bu tanrıya isyana girer.
Ailem yok. Ailemi çok uzun zaman önce kaybettim. İnsanlara bağlı değilim. Bunu öğrenmek için uyuşturuculara başladım. Ve bıraktım. Hayat ne kadar sürerse ölümün de o kadar muhteşem olduğuna inandım. Bütün dünyanın anormal olduguna o kadar inandım ki bütün hayatı reddettim. İşte bu yüzden hayat yoktur. Olsa da irrasyoneldir!
En azılı paronoyaklarla yarışabilecek kadar kendimi kışkırttığım günlerin birinde kendime fiziki olarak son verdim.
Dokuz yaşıma kadar kendi adımı fısıltıyla söyleyemedim. Korkardım. Neden bilmiyorum. Yankılanırdı adımın bütün sessiz harfleri kafamın içinde. Sonra alışırdım korkmaya. Çok geç alıştım ben yaşamaya. İlkesizlik bana sihir gibi geldi. Prensipsiz yaşamak. Yıllardır oturduğum koltuğun yerini eskitmemek için açlıktan ölmeyi tercih etmek. Dilsiz taklidi yapmak. Küfrediyorum çaresizliğime, küfrediyorum insanlığıma. O kadar renk var ki içine düştüğüm çukurda, heryer kararıyor ve simsiyah oluyor gözlerimi açtığımda gördüğüm hayat. Aslında gözlerim kapalıyken iyi bir insan oluyorum ben. Bir yerlerde ölü doğmuş bir çcocuk olduğumu biliyorum. Sadece yaşıyormuş gibi yapmak için iki ayağımın üstünde duruyorum.
Yazan – Sultan
