Keloğlanı Çarmıha Gerdiler
Keloğlan kasabaya tuz almaya gidiyormuş. Bakmış yolun ilersinde arabın biri, evin etrafında dönüp duruyor. Keloğlan arabın yanına gelmiş ve arapla birlikte dönmeye başlamış. Keloğlan sormuş: ” Ey arap, bu ev senin midir?”
Arap cevap vermiş: ” Evet, ev benimdir. Senin adın nedir? “
” Benim adım Keloğlan’dır. Ya seninki? “
” Benim adım da Bekir’dir. Nereye gidersin? “
” Kasabaya giderim. Ya sen niye evin etrafında dönersin? “
” Bir tür inanış. Ben uydurdum, döndükçe kötülükler evden uzaklaşır. “
” Günde kaç defa dönersin? “
” Aklıma geldikçe, kafama estikçe üç-beş defa. “
” Dönmesen, yürümesen, dursan, diyen Keloğlan’a arap çok kızmış. “
” Bana nasıl dönme dersin, ” diyen arap Keloğlan’ı yakalayıp bağlamış. Daha sonra ağaç dallarından çarmıh hazırlayıp Keloğlan’ı bu çarmıha germiş. Ellerini, ayaklarını bağlamış. Haydi, bana müsaade, diyen arap yürüyüp gitmiş.
Bu masalı yazmakta olan Serdar Yıldırım Keloğlan’ın haline acımış. Noktayı koyup, kalemi elinden atarak, defterin içine girmiş ve Keloğlan’ın yanında belirmiş. Onun bağlı olan ellerini ve ayaklarını çözmüş. Keloğlan, Serdar’a teşekkür etmiş. Sana bir can borcum var, demiş. Kendisini çarmıha geren arabın tekin biri olmadığını, burada fazla eğlenmemesini söyleyip hızlı adımlarla oradan uzaklaşmış.
Serdar sağa-sola bakınırken arap gelmiş. Serdar’dan Keloğlan’ı bıraktığını öğrenen arap küplere binmiş. Bağırıp çağırmış. Hırsını alamayan arap Keloğlan’ı çarmıha gerdiği yere bu kez Serdar’ı bağlamış. Haydi, bana müsaade deyip yürüyüp gitmiş.
Aradan yarım saat geçmiş geçmemiş Keloğlan geri gelmiş. Serdar’ı çarmıhtan indirmiş. Sana can borcum ödendi, demiş. Bunun üzerine Serdar gelecekten geldiğini, yazdığı pek çok masalın yanısıra Keloğlan masalları da yazdığını, şimdiye kadar yirmi tanesinin bittiğini söylemiş. Masalları internette yayınladığını, yayınevlerinin bunların bazılarını masal kitaplarına aldığını belirtmiş.
Keloğlan: ” İnternet nedir bilmem ama benim masallarımın kitaplara geçmesine çok sevindim. Herkes okuyor mu onları? “
Serdar: ” Evet Keloğlan. Herkes okuyor. “
Keloğlan: ” Dur bak Serdar, başımdan geçen birkaç olayı anlatayım. Onların da masalını yaz. “
Serdar: ” Tamam, olur Keloğlan. Ama önce buradan uzaklaşalım. Arap gelirse bu kez ikimizi birden çarmıha gerer, kurtaran da olmaz. “
Keloğlan: ” Doğru ya, ben arabı unutmuştum. O kadar yalvardım beni çarmıha gererken, bir merhamet göstermedi. “
Serdar: ” Bense araba hiç yalvarmadım. Yaptığının yalnış olduğunu söylemekle yetindim. Senin geri geleceğini biliyordum. Bu Keloğlan benim bildiğim Keloğlan ise, buralardan gitmemiştir, bizi seyrediyordur, diye düşünüyordum. Hani can borcum diyordun ya onu ödemek için. Ben senin kadar zeki olsam başka ne isterim. “
Keloğlan: ” Bütün sözlerin doğru. Anam haricinde herkes benim zeki olduğumu söyler. Şu gördüğün saksı boş değil yani. “
Karşıdaki ormandan çıkan arabı gören Keloğlan ile Serdar ayrı yönlere bir kaçış kaçmışlar ki sormayın! İkisi aynı yöne kaçsalar ve araba yakalansalar kim kurtaracakmış? “
Arap daha sonra evine girmiş, yemek yiyip, yatıp uyumuş. Gece yarısı şiddetli bir yağmur yağmış. Bu arada arabın evine yıldırım düşmüş. Arap artık yaşamıyormuş.
Okuyucularımızdan Gelenler – Serdar Yıldırım
