Git
“Bir anda kalbim sekler gibi oldu. “Git.” Diye fısıldadım. Fısıltımı ben bile zor duymuştum ve o bana boş bir bakış attı. “Git.” dedim normal bir ses tonuyla. Kıpırdamadı bile, öyle hiçbir tepki vermeden beni izliyordu ve bu duruşu, sebepsiz bir tepki vermişim gibi hissettiriyordu. “Git!” diye bağırdım sonunda. Olduğu yerde duruyordu ama bakışları tek bir noktaya odaklanmıştı; gözlerime.
Karar mı vermeye çalışıyordu, cidden zor muydu gitmek? Arkamı döndüm ve sessizce ağlamaya başladım. Hıçkırıklarımın arasından “Git. Git Git!” derken boğazımın düğümlenmesine rağmen sesim çatallı çıkmıyordu. Fırlatmak için aldığım yastığı alıp ona döndüğümde birkaç hafta önce söyledikleri doldurdu zihnimi.
Gidiyorsa iz bırakmalı adam… Geri dönmeyerek mesela…
Şimdi olduğum yere çivilenmiş bir şekilde az önce bana baktığı yere daldı gözlerim:
Sessizce çekip gitmişti… “
