Derin

Derin

Benim hikayem gidişler de saklıydı. Gidişler bendim. İnsan bazen kendinden de gidiyor, kayboluyor uçsuz bucaksız benliğinde… Bende gittim her şeyden, herkesten..

Saat 12:15′ te İstanbul’dan kalkacak olan otobüsümün sefer saatini bekliyordum, eylül ayının ılık rüzgarlı bir günün de.. Aklımda sadece yaşadığım onca şeyi geride bırakmanın verdiği hüzün ve yüzümde küçük bir tebessüm vardı. Bir yaprak tanesi adeta dans ederek düşerken ağaçtan, bütün hatıralar zihnime hücum etti…

Onu ilk 17 yaşımda sonbaharın hafif rüzgarlı zamanları görmüştüm. Oturduğum mahalle de herkes birbirini tanır. Ama onun yüzü tanıdık değildi. Ona baktığımı anlayınca beni ukala bir şekilde süzmeye başladı. O zaman o hareketi o kadar itici geldi ki ön yargı denilen tohumu, ektim hemen kalbime. Sonra eve girdim. Annemden öğrendim mahallemize yeni taşınmışlar. Gördüğüm kişide biricik ve ukala tek oğul konumundaymış. İçimden aman ne hoş dedikten sonra odama gittim. Bu konuşmanın üzerinden bir hafta geçmişti. Okuldan gelirken rastladım yine ona. Evinin kapısını kapatmadan ‘annen bizde’ dedi şaşırmakla birlikte evlerinin istikametine doğru yürüdüm. Göz göze geldik kapıda. Derin… Çok derin orman misali yeşil gözlerine takıldı gözlerim.

Bakarken bile daha şimdiden nefret ve güven hissediyordum.. Benim annemin kim olduğunu sormadan bile inanıp hemen istikametimi değiştirmiştim. Daha şimdiden daha hiç tanımıyorken inanmıştım. Hiç konuşmadan usulca kapıdan içeri girip annemi çağırttım. Evlerine klasik hoşgeldin ziyareti yapan annemden anahtarı aldım. Kapıdan çıktığımda yine ordaydı ve beni izliyordu. Bu garipti. Bir insanı hiç tanımadan bazı zıt hisseyatlar hissetmek çok abestti.

Sonra onu hep gördüm. Gülüşünü, ağlayışını, morali bozukken ki suratının aldığı o hali, sinirini, bağrışını, canı sıkkın halini, keyifli ve huzurlu halini gördüm. Evet o belki son konuşmamızdı ama ben onu her gördüğümde aslında onunla konuştum kendimce. Uzaktan uzaktan tanıdım onu. Tanıdıkça nefret duygusu yerini sevgiye alırken güven duygusu yerini güvensizliğe bıraktı. Elini tutmadan, kokusunu almadan, sarılmadan, çaya kaç şeker attığını bilmeden, en çok hangi kitabı sevdiğini bilmeden, gülüşüne sebep olamadan , ismimi ağzından duymadan ve kuytularındakileri bilmeden sadece sevdim.. Hakkında görsel ve bazı ayrıntılar olarak bilgim varken aslında hiç birşey bilmiyordum. Ben onu izleyerek, içimde çığlıklar atsamda dışardan çıkan fısıltılarla sevdim. Kim olduğu ile ilgilenmeden sevdim. O beni hiç sevmedi. Olsun..

Bazen sadece seversin söyleyemesen de her gün görsen de veya hiç göremesen de bazen seversin işte.

Bunları düşünürken, üstünden tam 6 yıl geçtikten sonra söylemediğim yüreğimle, yazıp doldurduğum onca sayfalarla ve bir çok onun olduğu anılarla gideceğimi fark ettim. Ben buydum. Korkaklığımla başkalarına fırsat vermiştim. Belkide hiç fırasatım yoktu. Benim bildiğim şey bir şeyler yolunda gitmiyorsa gitmekti. Ben buydum. Benim en iyi bildiğim şey gidişlerdi. Benim ruhum gidişlerde saklıydı.

Saat 12: 15 geçiyordu. Otobüse hızlı bir şekilde bavulumu yerleştirip koltuğuma oturdum. Kafamı cama yasladım. Gözlerimi yumdum hiç düşünmemeyi ve hissetmemeyi arzulayarak. Sonra gittim ondan hiç haberi olmadan hiç bilemeden. Kendimce kurduğum bir hayalin baş kahramanı ölmüş ve artık dizinin final verme vakti gelmişti. Otobüsümün hareket etmesiyle dizinin finali yayına girmişti. Yumdum gözümü ve nereye gittiğimi bilmeden sadece kaybolurcasına gittim.