Anne Şefkatinden Yoksun

Bir anne nasıl olmalıdır? Çevreme baktığımda kimsenin annesi çocuklarına, benim annemin bana davrandığı gibi davranmıyor. En azından ben öyle görüyorum. Hatırladığım kadarıyla annemle doğduğumdan beri hiç yaşadığımız ortak güzel bir anı yok aklımda. Annemle biz hiç anlaşamıyoruz da diyemiyorum. Konuşmuyoruz ki anlaşalım. Onun beni hiç sevmediğini düşünüyorum. Bunun kesinliğine o kadar inandım ki,  beni sevmediğini her zaman düşündüm. Hep böyle olduğuna inandım.

Beni hep dövüyordu. Haklı haksız hep ama. Tekmeliyordu. Benimle konuşmuyor, gülmüyor, bir şeylere kızıyor bahane edip yine beni dövüyordu. Tek sevdiği şey kendi annesi, babası ve kardeşleriydi.  Sanki onun ailesi onlardı. Ben onun nesiydim? Sevmedi beni, hiç istemedi işte.

Babam yurt dışında çalışıyordu. Onun bu durumlardan haberi yoktu. O izne geldiğinde ben çok mutlu olurdum. Severdi beni, kızım derdi, saçımı okşardı. Babamın yanında bana iyi davranırdı annem. O gidince yine başlardı dayaklar, hakaretler. En çok “Allah belanı versin,” derdi.

Ailemde sevgiyi bulamadım. Bir ailem olmadı belki.

Sonra bir gün aşık oldum. Bilemiyorum aşk nedir? tam anlamıyla, ama ben bunun adın aşk koydum. Beni seven biri oldu sonunda. Annem bana “Allah belanı versin,” derken, o bana “iyi ki varsın diyordu.” Ben bunları duyunca çok mutlu oluyordum. Belki de sevilmeye, ilgiye ihtiyacım vardı.

Annem öğrendi bu durumu. Çok eziyet etti bana. Öldüresiye dövdü beni.  Vücudumun her yerinde morluklar vardı. İyileşmesine fırsat vermeden tekrar dövüyordu. Yüzüm, görüm her yerim morluklar içindeydi.  18 yaşındayım. Bu yaşıma kadar hep böyle oldu. Ona da anlatamadım bu durumu, sadece ona değil kimselere anlatamadım. Bir süre sonra benden ayrılmak istedi. Ayrıldık. Çaresizdim. Yine kendi içime kapandım. Her zamanki gibi sığındığım tek şey, gözyaşlarım oldu. Sadece gözyaşlarım.

Şimdi ise babam yanımızda. Oradaki işleri bitti. Bu sefer annem babama benim hakkımda yalanlar söylüyor.  Onu fazlasıyla kışkırtacak şeyler anlatıyor. Ancak babam beni dinlemiyor bile öyle  etkisi altına almış ki O’da artık beni dövüyor. Oysa benim hayatımda sevdiğim tek babam var diyordum. O’nu da kaybettim. O kadar çaresiz kaldım ki, ne yapacağımı bilmiyorum. Neye tutunmaya çalışsam daha büyük darbeler alıyorum.  Geçenlerde artık bu olanlara dayanamayıp intihar ettim. Günlerce yoğun bakımda kaldım. Ancak kimsenin umurunda bile olmadım. Ailem olan kişilere neden fazla geliyorum bunu da anlayamadım.  Benim elimde kıymetini bileceğim hiç bir şeyim yok. Eğer sizi seven ve size değer veren kişiler varsa lütfen onların kıymetini bilin. Onları kaybetmeyin.