Senden Sonra…

Senden Sonra…

Bugün güneş gülümseyişini çalmış, bana senin gibi gülümsüyor. Bir gülüşün var ki; içimi ısıtan… Kalbimi hiç üşütmeyen… Sanki her zaman yanımda olacakmışsın gibi hissettiren… Bunu sevmiştim, bir gün beni yok edeceğini bile bile…

Bu sabahta kalbimdeki boşluğunun yerini hissederek uyanıyorum. Aynaya bakıyorum, sadece bir siluet… Gözlerim akşamdan kalan acıyla dolu. Yanaklarımda sana ait gözyaşlarımın izi… Dağınık sarı saçlarıma dokunmuyorum, bırakıyorum yaşamaya dair her şeyi bıraktığım gibi…Darmadağınık… Her gün yanına geliyorum, seni en son gördüğüm uçuruma.
Gözlerimi gökyüzüne kapatıp, siyaha açıyorum. Sımsıkıca yumuyorum gözlerimi, seni daha iyi görebilmek için. Sırtıma batan çakıl taşlarını hissediyorum. Denizin tehditkar sesi kulaklarımda… Uzaktan duyulan göçmen turnaların sesleri, ve hafiften bir uğultu havada… Her şey bıraktığın gibi, ben dışında… Mahallenin küçük çocukları okula gidiyor. Osman amca yine içip içip eve geliyor. Bakkalcı Nesrin teyze bu günde yine çocuklara çikolata dağıttı. Evdeki eşyalarında aynı yerinde, bir gün gelir de dizayn edersin diye dokunmuyorum.

Ne zaman gökyüzünü izlesem seni soruyorum. Dönüp başını gidiyorlar. Sisli gözlerimi görüp ağlıyorlar üzerime. Seni o gözyaşlarında yaşıyorum. Yağmurda ıslanmayı sevdiğini biliyorum. Ne zaman ıslanmamak için saklansam, tutar kollarımdan çekerdin beni kendine. Sen yanımdayken havanın ayazını hissetmezdim. Gülüşündeki güneş içimi ısıtırdı çünkü.

Sen yoksun şimdi biliyorum. Ama güneşin her zaman yalnızlıktan buz tutmuş kalbimi eritmeye yetiyor. Teşekkürler ruhuma dokunduğun için. Teşekkürler her sabah bana güneşini miras bıraktığın için. Şimdi onun gözlerinde seni görüyorum. Bizim küçük meleğimizi…

Neşenur KAYA