Esilâ’ya Mektup 4. Bölüm
Merhaba Esila,
Hikaye, “Esilây’a Mektup”,Ben Tanrı değilim ve bu yüzden şu an seni görüp duyma gibi bir yeteneğim yok. Ama seni seviyorum. Bu sevgimin şu an hiçbir işe yaramadığını da biliyorum. Bu sevgim senin karnını doyurmuyor, üzüldüğünde sana teselli olmuyor ama bu sevgim, ne zaman istersen geleceğin vakit ardına kadar bir kapı açıyor. İstersen çıkar için, menfaat için gel, sorun değil. “Gelmek” fiiline ihtiyacım var sadece, nasıl ve ne niyetle geldiğinin bir önemi yok. Belki de hiç kavuşamayacağız kim bilir. Bu büyük bir ihtimal gibi görünüyor. Dünya zaten fâni değil mi? Fâni bir dünyada kavuşmak ümit olmamalı. Ahirette de olsa gelmeni o kadar çok istiyorum ki…
Çok aç bir şekilde en güzel şekilde donatılmış bir sofraya oturup tıka basa yiyip tok kalkmak gibi bir şey seni düşünmek. Bahçede gördüğü güzel bir gülü koparıp kime vermek istiyorsa odur sevdiği insanın. Nerede güzel bir mutluluğa duçar olsam buna seni de dahil etmek istiyorum. Ama yoksun…
Aslında sana dair duygularımı buraya dökmek istemiyorum, çünkü zaten sevmenin, yani aşk mesabesinde sevmenin ne olduğunu bilen bir insan, seven insanı anlar. Hiçbir şey anlatmasa da anlar. Nasıl özlendiğini anlar. Seven insanın çok özlediğini ve geceleri nasıl içinin yandığını anlar. Sevdiğini düşünürken ki unutkanlıklarını, her aklına geldiğinde içinin bir matkap ile delindiğini anlar. Suya hasret bitkiler gibi nasıl kıvrandığını anlar. Kalbe tadını bildiği bir sevgiyi tekrar tarif etmenin bir anlamı yok.
Sana, sadece ‘seni seviyorum’ deyişim her şeye yetmeli. Tüm lügati çözmeli. Çok uzun cümlelere gerek kalmadan her şeyi bir çırpıda anlatmalı. Anlayan sen olursan sevinirim. Senden başkası anlamasa da olur. Bir de Rabbim ki; o zaten anlar.
Unutamayan can parçan…
Nazım Köyce
Hikaye, aşk hikayesi, aşk mektubu, mektup, aşk mektupları, hikaye okuma, aşk, aşk öyküsü, öykü,
