Şiir Oku; “Yanan Şehirler”
Yanan şehirler görüyorum
Gözlerimin önünde
Bir çocuk ağlamakta
Yıkıntılar arasında, Anne diye
Ölüler görüyorum
Kanla kaplı sokaklarda
Öleni biliyorum
Ölen insan değil! Vicdan.
Zulüm görüyorum, korkunç
Ondan çok daha kötüsünü görüyorum
Sessizliği görüyorum zulme karşı
Duyulmayan sesi, işitilmeyen çığlığı
Kan akıyor, kan akıyor Kan akıyor!!!
İnsanlar değil, vicdanlar kanıyor.
Çocuklar değil
İçimizde insanlıktan kalan
Son kırıntı ölüyor
Yanan şehirler görüyorum
Bombalanmış fosfor bombalarıyla
Yanmış, kavrulmuş cesetleri var
Bir annenin kucağında, beş yaşında yavrusuyla
Bir bebek ağlamakta hastanede
Kopmuş bacağı
Bacağı koparan
Son nesil misket bombası
Hayır, ölen insan değil
Ölen vicdan
Yanan şehirlerdekiler ölmediler
Ölen, şehirler yanarken sırıtan ve kulaklarını tıkayan kişiler
Boşsunuz, evet boşsunuz
Sahte mutluluğunuzla sosyal medyada
Yalan bir tablo çiziyorsunuz
Sonra bu yalanlara kendiniz bile inanıyorsunuz
Boşsunuz hepiniz, boşsunuz
Beyniniz boş, aklınız boş, siz boşsunuz
Boş şarkılarla aptallaşıp
Boşluğun girdabında boğuluyorsunuz
Her gün işe gitmekte bu şair
Her gün aynı şeyi yapmakta
Yaşlanmakta, yaşlanmakta
Hiç bir şey yapamadan unutulmakta
Mustafa Söylemem
