Gölgeni de Götürdün
Hani hep sohbetlerde gölgen yeter diyordum
Sen hayatta sağ iken güçlü hissediyordum
Tecrübeli elini işinde izliyordum
Gölgeni de götürdün seni özledim baba
Hâlâ alışamadım koltuğuna bakarım
Sesini unutmadım kulaklarıma yazdım
Burdan gittin gideli garipler gibi gezdim
Gölgeni de götürdün seni özledim baba
Elbet bana da bir gün yol sırası gelecek
Baba oğul orada inşallah kavuşacak
Evladının hasreti bilirim son bulacak
Gölgeni de götürdün seni özledim baba
Aklım gider kafamdan söyler mahzun olurum
Allah’a yalvararak acıma su vururum
Mezarında okurken görür gibi olurum
Gölgeni de götürdün özledim seni baba
SİNAN KORKMAZ
Harika satırlar insanin icini aliyo duygulariniza saglik baba yoklugunun ne oldugunu bilen bilir
insan yogun duygularla yasiyor ve bunu kalemle biyerlere dokebiliyorsa ordaki yazilanlara birileri elbet duygularini konduracaktir uyum meselesi bu elinize saglik sinan abi
öyle duyguluki okurken gözlerimden akan yaşa engel olamadım. kalemine duyguna sağlık kardeş.