Kıymetli Hikayeler; “Kadınlarımız”
Yağmur şiddetini biraz daha artırmıştı. Arabanın cam silecekleri aralıksız yağan yağmur karşısında fazla başarılı olamıyordu. Dünya Kadınlar Günü etkinliğine davetliydik. Eşimle birlikte yoğun trafikte yoldaydık. Yarım saatlik bir yolumuz vardı. Son yıllarda fazlasıyla artan kadın cinayetleri, çaresiz çalışamayan kadınlarımız, ilgiyle yardıma ihtiyaç duyan yaşlılarımız için krize, şiddete, eşitsizliğe karşı birlikte daha güçlüyüz imajı verebilmek adına hazırlanan bu organizasyonlara katılmamız gereğine inancımız tamdı.
Trafik durmuştu. Dışarıda sürekli bir yağmur vardı. Hanım mutlaka ilerde bir kaza olduğunu, yoksa trafiğin az da olsa akması gerektiğini söylüyordu. Fazla sürmedi siren sesleri ve bir çekici orta şerit boşaltılarak geçti. Hanım haklı çıkmıştı. İnşallah ölümlü bir kaza değildir diye dua ettik. Oyalanmak için arabanın radyosunu açtım. Hayatın içinden skeçler adlı programı dinliyoruz.
Anadolu’da yolu Sivas’tan geçen bir gazeteci muhabir yol kenarında tarlasında çalışan yaşlı bir köylüyü görünce, hem dinlenmek hem de biraz muhabbet için arabasını yol kenarına çekip inmiş. Tam önünde iki kız çocuğu yalın ayak, yonca tarlasına doğru giderken yaşlı amcayı göstererek aralarındaki konuşmayı gazeteci de duymuş. Muhabir gülümseyerek amcanın yanına yaklaşmış “ Selamın aleyküm amca.” demiş. Tarlasında kan ter içinde çalışan amca da “Ve aleykum selam gardaş.” demiş. Gazeteci muziplik olsun diye çocuklardan duyduğunu amcaya sormuş. “Amca anneniz yukarı köydeki Muhtar’ın İbo’ya kaçmış diyorlar doğru mu?” deyince. Anadolu’nun saf ve güzel insanı elindeki kazmayı bir kenara bırakmış. Başındaki sekiz köşeli şapkasını bir eliyle çıkartırken diğer eliyle başının terini silmiş. Kafasını muhabire çevirerek. Sorguya çekilen bir suçlu saflığıyla “Vallahi gardaş ne eksüğü vardı da bırakıp getmüş ben de anlayamadım. Aha şorda anamı nan gül gibi geçinip gidiyorduk.” demiş. Köylü amcanın verdiği cevap bizi çok etkilemişti. Bir müddet hanım ve ben konuşmadan birbirimize baktık. Hanımın dudaklarından “Anadolu’nun güzel insanları kadının bir eksiği yoksa evinde kalmasının doğru olacağına inanıyor.” diyordu.
Yağmur kesilmiş, yol da açılmıştı. Biraz geç kalsak da salondaki yerimizi almıştık. Sahnedeki konuşmacı tane tane analarımızı, yaşlılarımızı, kimsesizleri, muhtaç insanlarımızı anlatıyordu.
Analarımız, bizi mübarek yürekleriyle sarıp sarmalayan analarımız. Sıcak nefes ve dualarıyla evlatlarına ilaç gibi gelen analarımız. Kainatın en nadide çiçekleri kadınlarımız. Aşklarımız, sevdalarımız bizi biz yapan kadınlarımız. İlhamımız, sevdiğimiz, saydığımız hayatımızın en önemli varlıkları kadınlarımız. Yüreğimize açtığımız müstesna bir yere, yerleştirdiğimiz kadınlarımız. “Bütün şairler senden bahsediyor, sen ne vakit tanıştın onlarla?” diyerek kadındaki baş döndüren hikmeti anlatmaya çalıştığımız kadınlarımız.
Bizlere verdikleri ilhamla yaşamımızı cennete çeviren kadınlarımız. Özgür ve saygın olmalarıyla, ülkelerin medeniyet ve kültür seviyesini ortaya seren kadınlarımız.
Ne kadar güzel olurdu değil mi? Yurdumun, güzel ve saf insanları, böyle düşünebilselerdi. Bu kültürle yetiştirilseydiler. Anaları babaları incitmeselerdi. Her şeyden önce onlara insan gözüyle bakabilselerdi. Onlar bizim başımızın tacı olması gerekirken, yüreklerini sevgi, saygı ve vefa duygusuyla doldurmamız gerekirken. Onlara hiç hak etmedikleri vasıfları yükleyerek zamanın pespaye ruhuyla davranmak ne kadar acı ne kadar ilkellik değil mi? Onlar ki hangi yaşta olursa olsunlar yüreklerindeki sevgi hiç eksilmeden devam eder. İçleri yaşam sevinciyle dolu ve insanca ihtiyaçları var. Ne mutlu büyüklerin kadir kıymetini bilen evlatlara. Kadın erkek eşitliğine inanan ve yaşayanlar ve yaşatanlara…
