‘Gülümse’
Anneannemle dedem neredeyse elli senelik bir evliliğe sahiplerdi. Bu elli yıllık evlilikleri boyunca, tanıştıkları ilk gün uydurdukları bir oyunu oynamaya devam ettiler. Anneannem dedemin bulması için bir yere üzerinde “Gülümse” yazan bir kâğıt bırakıyordu. Dedem bu kâğıdı bulduğunda, aynı şekilde ‘Gülümse’ yazıp anneannemin bulması için bir yerlere koyuyor ve bu oyun böylece sürüp gidiyordu.
Anneannem hazırladığı yemeği servis ederken dedemin servisinin altından ‘Gülümse’ yazılı bir kâğıt çıkıyor, ardından kumandayı arayan dedem ‘Gülümse’ yazılı bir kâğıt ile karşılaşıyordu. Yani anlayacağınız hangi taşı kaldırsanız altından bu sözcük çıkıyordu ama onlar için kesinlikle anlamını yitirmiyordu. Ayakkabıların içinde, yastıkların altında, büfenin kuytu köşelerinde, her yerde ama her yerde üzerine ‘Gülümse’ yazılmış bu küçük kağıtlardan bulabilirdiniz.
Anneannemle dedemin bu küçük oyununu tamamen anlayıp onları takdir edebilmem uzun yıllarımı aldı. Başta sıkıcı ve garip gelen bu küçük oyunun aslında onları ilişkilerinin ilk günlerinde tuttuğunu en başta anlayamamıştım. Yaşadıkları o büyük sevgiyi hayatlarına taşımışlar ve birbirlerini ne kadar sevdiklerini unutmaya asla izin vermemişlerdi.
Böyle güzel bir duyguyu yaşatmayı başaran bu iki büyük insanın üzerine bir süre sonra kara bulutlar çöktü. Anneannem kansere yakalanmıştı ve aldığı kemoterapilerden sonra odasından bile çıkamaz hale gelmişti. Dedem, anneannemin güneşi çok sevdiğini biliyordu ve odasını sarıya boyamıştı. Bir kaç ay böyle sürdü. Bu zaman zarfında anneannem yazdığı küçük notları zarflara koyar olmuştu. Dedem ise uzunca bir süre boyunca bu zarfları açmaya cesaret edemedi. Ta ki anneannemin vefat ettiği güne kadar.
Cenazede dedemin yaptırdığı büyük çelengin üzerinde kocamın ‘GÜLÜMSE’ yazıyordu. Eve döndüğümüzde dedem sessizce odasına çekildi ve birkaç aydır biriktirdiği o zarfları açmayı başladı.
Her bir zarfın içinde “Gülümse. . . Seni ne kadar sevdiğimi tahmin bile edemezsin,” yazıyordu.
Hayatım boyunca bana böyle bir sevgiyi tanıttıkları için anneannem ve dedeme teşekkür edeceğim.
Ender Haluk Derince – Yasemin Kokulu Hikayeler
