Mecnunun Bakışı
Arap Hükümdarı Abdülmelik İbni Mervan’a, Leyla ile Mecnun’un hikâyesini anlattılar. Mecnun’un aşk yolunda iradesini yitirdiğini, iyi bir şair olmasına karşın çöllere düştüğünü ve perişan olduğunu söylediler. Hükümdar;
“Mecnun’u bulun ve getirin” diye buyruk verdi.
Sultan, Mecnun’u bulup huzuruna getirdiklerinde, karşısına çıkan dilenci görünümlü adamı kınadı ve:
“Neden insanlık onurunu terk ederek hayvanlarla arkadaş oldun?” diye sordu.,
Mecnun cevap verdi:
“Nice insan Leyla’ya olan tutkum yüzünden beni ayıpladı ve kınadı. Bir kez görselerdi o ay sevgiliyi, asla böyle yapmaz, bana hak verirlerdi. Ey gönülleri avlayan güzel! Ne olurdu, beni kınayanlar bir kez görselerdi yüzünü!”
Bunun üzerine Sultan, “Bu zavallıyı büyüleyen, iradesini ve aklını elinden alan güzel kim ola ki…” diyerek Leyla’yı bulup getirmelerini emretti.
Arap obalarını dolaşarak buldular Leyla’yı ve getirip Sultan’ın huzuruna çıkardılar. Karşısında esmer benizli, çelimsiz ve çirkin birini görünce şaşırdı Sultan. Öyle ki haremindeki en çirkin cariye daha güzeldi ondan.
Şaşkınlıklar içerisinde, “Seni sevda tuzağına düşüren, çöllere süren bu mu?” diye sorunca, Mecnun;
“Ona benim gözümle bakın” dedi, “Mecnun’un gözüyle bakmazsanız güzelliğindeki zarafeti, endamında ki sırları göremezsiniz. Benimle aynı sızıyı paylaşmayan ne anlar halimden. Sevgiliye ait haberleri taşıyan güvercinler anlayabilselerdi manasını, çığlığıma katılır, benimle birlikte bağırıdardı. Rahat ve güvenli dostlar, dertlinin yüreğindeki acıyı nereden bilebilir? Derdimi gönül yarası olmayana söylemem, Hissettiklerimi ancak gönül sızısı çeken bilir, çekmeyene ise masal gibi gelir.”
Çilek Tadında Aşk Öyküleri – Venedik Yayınları
