Ay Bizi Kör Edene Dek
Saklıydın sen
Kalbimdeki harabelerde
Gölgesi yabancı o
Çığlıkların arasında.
Bir sır gibi
Lehçesi belirsiz,
Kalemi şaşmış,
Öfkeli bir sır gibi.
Biliyorsun yaşananları
Kalbimizin izinden
Ağzımızdan kaçan,
Şuursuz mahkûmlarımızı.
Biz sonsuzluğa mühürlenmiştik.
Yıldızlar şahidimizdi.
Ama o şahitlik,
Yeni bir güneş doğana kadarmış.
Rüzgârlarla savrulan bulutlar gibi
Dengesiz ve nankör.
Bir o kadar da hoyrat.
Semerine küsmüş bir at gibi.
Biz hep “gibiydik”.
Anlaşılamazdık.
Leyla ile Mecnun haset ederdi,
Ay bizi kör edene dek.
Okuyucularımızdan Gelenler
Çok güzel bir yazı. Hak etmediği halde bu kadar az ilgi çekmesine üzüldüm. Tebrik ederim, yüreğinize sağlık.