Aşk Hikayeleriİkbal ErdemKıymetli Yazarlarımızdan Seçmeler

Aşk Hikayeleri; “İKİ YAKA ″MARİA„”

Aşk Hikayeleri

Aşk Hikayeleri; “İKİ YAKA ″MARİA„”

Aşk Hikayeleri: Her şey ne kadar güzel ve yolundaydı küçükken. Onlar bir ayrı dinlere sahip ama aynı adada yaşayan mutlu çocuklardı. Karşılıklı bahçeli evlerinin çoğu zaman dar ve yüksek duvarlı sokaklarında oynarlardı. Kimi zaman seksek çizerler, kimi zaman kör ebe oynarlardı. Çok ama çok mutlulardı. Çocuk kahkahaları duyulurdu adanın her tarafından. Kimse birbirine sen kimsin? Dinin mezhebin ne diye sormadı. Çocuklar büyüklerinden öğrenmedikleri için ayrım nedir bilmiyordu zaten. Bazen bir dilim ekmeğin üstüne sürülmüş yağlı, şekerli ekmeği bölüşürlerdi. Bazen ise yaşlı huysuz Madam’ın bahçesinden çaldıkları meyveleri.

Yaşları biraz büyümüştü ki her halde artık yavaş yavaş arkadaşlıkları sanki aşka dönüşüyordu. Ama onlar daha on ya da 12 yaşlarında idi. Daha aşkın ne olduğunu bilmiyorlardı. Evcilik oynarken sadece biri anne biri baba oluyordu. Onlar için o zaman aşk oydu adını bilmesellerde. Tarık sadece Maria’ya- “Şimdi küçüğüz bu evcilik bir oyun ama büyüyünce seninle gerçekten evleneceğim seninle,, dese de Maria önce o güneş sarısı uzun dalgalı saçlarını iki eliyle arkasına iter sonrada sinirli bir şekilde oflar;

-“Hiçte bir kere ben seninle evlenmeyeceğim. Babam beni sana vermez ki, beni Adrian ile evlendirecek,,”

Tarık için daha o yaşlarda başlamıştı arka sokaklarında oturan Adrian’la yarış. Ama keşke o tatlı yarış kalsaydı aralarında savaş olmasaydı. Ama bu savaşlar hep biz istemesekte olmaz mı zaten? Kim ister dostça kardeşçe yaşadığı komşularını hiç anlam veremedikleri sebepten çıkan savaş için öldürsün.

Onlarda öyle yaptı savaşmak istemediler birlikte paylaştıkları ekmeğe hürmet komşuları ile. Tarık, ailesi ve onlarca Türk adayı terk etti sırf düşman olmamak için, savaşmamak için. Adanın az uzağındaki kara parçasına yerleştiler. Yıllarca süren ve kimsenin istemediği savaş bir türlü bitmek bilmedi. Bitse de artık hiçbir şey eskisi gibi kalmamıştı. Kalamamıştı araya savaşta her iki tarafta ölen o kadar çok ölüm girmişti ki. Olamadılar eskisi gibi birleşemedi iki yaka…

Tarık artık genç bir adamdı. Yiğit, uzun boylu, simsiyah saçları olan ve saçları dalgalan rüzgârda. Bir kayıkta eski adasına yolcu taşıyan bir iş buldu. Sırf Maria’yı görebilmek için. Maria her seferde adaya gelen Tarık’ı karşılar beraber Maria’nın hazırladığı yemekleri yerlerdi. Tarık ise ona her buluştuklarında karşı yakadan taş getirirdi. Taş onlar için önemliydi. Çünkü Tarık yokken Maria o taşlarla onu yanında hissederlerdi. Adrian hep onları yakalar ve babasına söylemek ile tehdit ederdi Maria’yı. Maria kaçarak ağlar ve vedalaşmadan giderdi Tarık’ın yanından. Nasıl olsa yeniden görüşeceğiz edaya gerek yok derlerdi.

Artık Maria’nın babası Adrian ile evlendirecekti kızını. Zaten yıllarca başka bir damat düşünmemişti kendine. Aileler anlaştı nişana gerek yok zaten tanışız, düğün hemen olsun dediler. Hiç sormadılar bile ne Maria’ya nede Adrian’a. Savaş bitmişti nasıl olsa artık düğün zamanıydı. Ama önce düğün alış-veriş yapmaya Tarık’ın teknesi ile karşı adaya geçtiler. Tarık o zaman duydu Maria’sının evleneceğini. Sonra ilk buluşmalarında Maria söyledi.

-“Zaten biz kavuşamayız, ben sana küçükken de söyledim babam beni sana vermez.,,Tarık hemen kaçmayı teklif etti ama Maria kabul etmedi onca savaştan sonra öldürürlerdi ikisini de korkuyordu. Tarık Adrian ile konuştu uzun uzun anlattı ona Maria’yla olan aşklarını yalvardı ayaklarına kapandı Maria ile evlenmemesi için. Adrian Maria’yı ne kadar çok sevse de ona kocalık yapamazdı. Çünkü Adrian savaş sırası yaralanmış ve artık evlenmesi mümkün değildi. Bunu kimse bilmiyordu ve asla bilmeyecekti. Tarık’a bunu açıklamadan kaçmalarına yardım edeceklerini ama çok çok uzağa gitmelerini söyledi.

Günlerce kaçmak için fırsat kolladılar fakat deniz bir türlü müsaade etmedi. Fırtına ve dalgalar kayık’ın karşıya geçmesine asla izin vermiyordu. Düğün günü geldi çattı. Tarık karşı tarafta acılar içinde bekliyordu Maria’sını. Adrian söz vermişti. Bir yolu buldu ve dalgalara karşı daha büyük bir tekne ile Maria’nın kaçmasına izin verdi. Adrian düğünde herkesi oyalarken Maria gelinliği ile karşıda bekleyen sevdiği Tarık’a doğru yola çıktı. Tarık onu bekliyordu. Kendince güzel kıyafetteler giyinmiş, savaştan kaçıp geldiklerinde ilk sığındıkları evi hazırlamıştı sevdiğine. Kimse bu evi bilmiyordu, onları daha güvenli bir yere kaçana kadar saklardı bu ev. Tarık yemekler yaptı. Gramofona sevdikleri şarkıyı taktı. Sonra yıllar önce adadan kaçarken babasının yanına aldığı ve hiç açmadığı şarabı masaya koydu. Maria için ayrı bir yatak hazırlayıp temiz çarşaflar serdi. Her şey hazırdı ve birkaç gün sonra başka diyarlara gideceklerdi.

Maria Adrian’ın bulduğu teknede korku ile sevdiğine kavuşmayı beklerken fırtına şiddetini artırdı. Deniz her zamankinden daha fazla kabarmış adeta kavuşmamaları için köpürmüştü. Tarık onu bekledi, bekledi, bekledi. Günlerce haber alamadı. Günlerce karşı tarafa ne gidebilen oldu, nede gelebilen. Yemek masasındaki yemekler, yatak öyle kaldı. Sonra Adrian geldi karşı adadan ve Maria’yı sordu Tarık’a. İkisi de anladı ama yürek böyle bir acıyı nasıl anlayabilirdi ki?

Günlerce denizde Maria’dan ve tekneden iz aradılar Adrian ve Tarık ama hiçbir iz yoktu. Tarık biliyordu bir gün mutlaka gelecekti. Öyle bekledi günler, haftalar,aylar ve yıllarca. Masa aynı öyle o geceki gibi. Üstündeki kıyafet aynı. Yatak bile öyle bekledi. Belki 40 yıl, belki 60 yıl. Gramofonda ki plak kılmıştı artık yıllarca çalmaktan. Şarap deseniz acı ile yıllamış.

Artık Tarık çok yaşlanmış fakat Maria’sını beklemekten asla vazgeçmemişti. Ama artık kalbi daha fazla dayanamayacaktı biliyordu. Ama Maria mutlaka döner gelir diye ona bir dize not bıraktı son gücü ile O kavuşacakları günkü hazırlanmış masanın üstüne ve öylece masanın üstünde Maria’sını beklerken öldü.

MARIA 

Masam da yıllanmış bir şarap,

Aynı aşkımız gibi,

Gramofon da kırık bir plak,

Aynı kalbim gibi,

Seni bekleyen bir sevgili,

Aynı yıllar önceki ben gibi.

Yıllar önce terk edip gittin,

Beni yalnızlığa gömdün,

Tıp ki yaşayan bir ölü gibi,

Seni bekliyorum Maria,

Annesini kaybetmiş,

Küçük bir çocuk gibi.

Bir rüzgârlı gündü,

Beni terk ettiğin gün,

Tıpkı bugün gibi,

Kalbim sana kin ile doluydu,

Beni bırakıp gittiğin için,

Ama artık değil haklı olduğun için.

Dudağımda hala ismin,

Maria, Maria, Maria…

Ölüyorum, geliyorum yanına…

Yazan : İkbal Erdem

Gülten AJDER

Kitap okumayı seven insanlar daha zeki ve daha başarılı olurlar. Bende bu yüzden kitap okumayı sevdirmek istedim bu site ile. Gizli kalmış bütün bilgilerin kitaplarda saklı olduğuna inandığımdan, kültür seviyemizi yükseltmek, bilgi hazinemizi daha da zenginleştirmek, gizli yeteneklerin ortaya çıkmasına destek olabilmek için, okusun yazsın benim ülkemin insanları diye bir işin ucundan tutmak isteyen birisiyim.

İlgili Makaleler

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu