Hoyratça

Hoyratça

Bindim ihtiras atına gem vurdum hoyratça,

Aştım kendimden, erdem ahlak ovalarından geçtim bir menzil bulamadım

Her bir yeni varış arzu pençelerine tutulmalarının başlangıcı oldu

Nihayete erdiremedim atın gemini kaptırdım ihtiras kumpasına düştüm.

Sürükledi at, ihtiras vadilerine arzu uçurumlarına

Durduramadım, durmadım yanıldım tatlı cazibelere

İhtiras atımı her yeni vadide değiştirdim

Daha doru daha genç daha atak

Ömür atı ise değişmedi bedende kaldı

Her yeni menzilde dinlenmedi

Daha yorgun daha bitap düştü

Günden güne güç kaybediyor

Ben ihtiyarlıyorum ömür ihtiyarlıyor, ihtiras bir o kadar gençleşiyor

Ömür atı hazin sona gidiyor dörtnala

İhtiras atı da uçuruma gidiyor burnu dikine

Ne faydalı ne zararlı fark edemez olmuşum

Ömür can ihtirasa boyun eğmiş tükeniyor hoyratça

Gözlerim yumulu ellerim salınık

Bedenim bağsız, ruhum boşlukta

Akışına bırakmışım yüzüyorum hayat denizinde dümensiz

Dalgaların rüzgârın esiri olmuş bir oradan bir buraya

Kendini bilmez halde karaya adım atmadan denizin tutsağıyım

Bilinmeyen sonlara doğru yelkensiz küreksiz salda giderim

Ya bir şelale, ya bir deniz, ya bir girdap kim bilebilir son hakikati

Tutkuların hapsinde varabildiğim son nokta

Gelir peş peşe keşkeler, maziye merdiven dayayıp inmek ister

Denir: geçti, sür atını umut diyarlarına

Dedim; geçti, yok mu imkânı zamanı geri almanın

Dediler, umut var, yeni yeniden başlangıçlar var

Aldım kabul ettin nasihati keşkeleri attım kenara,

Bindim umut atına, mahmuzladım kaybedilmiş yıllara

Sürdüm umut aşılayan gönüllere dörtnala

Uçsuz bucaksızmış umut diyarları

Herkes kendini bulabilirmiş ömür şahlanırmış

Tüm aksiliklere kalkıp düşmelere rağmen

Dimdik ayakta daha dik daha ileri yürünebilirmiş,

Umut gençlik bahşedermiş, sevgiyi huzuru barındırırmış

Hayata dümen olup yön çizermiş,

Yelken olup rüzgârlara meydan okurmuş,

Kürek olup imkânsızlara sarılıp bir bir üstesinden gelinirmiş,

Şimdi keşkeler yok mazide yaralar silinmiş gelecek umut olmuş.

Mesut AKDAĞ