Kırık Ruhlu Özel İnsanlara İthafen;
İnsanoğlu, okumayı öğrendi, yazmayı öğrendi, lakin sevmeyi öğrenemedi.
Sevmek durdu hayatında, zirveleri her mevsim karlı ulu bir dağ gibi,
Ona ulaşmak için çabalamaktan çekindi,
Zirveye çıktıkça nefes almanın güçleşmesi gibi, sevgiye yaklaştıkça sesi soluğu kesildi.
Kısık sesle bir çift kelime söyleyebildi;
” Seviyorum seni. “
Yalnız bıraktı, o uzak, o güzel zirveler gibi dimdik ayakta duran sevgiyi,
Tek başına savaştı bütün zalim canavarlarla sevgi.
Bir gün olsun demedi: ” Sevenim neden uzağında bıraktın beni? “
Doğar doğmaz sevmeyi öğretselerdi insanlara, ne olurdu sanki?
Deselerdi;
” Sevmek başka bir şeydi, tüm başka şeyler sevmekti. “
