Tevazu
Buluttan bir damlacık indi denize.
Enginliği görünce utandı.
Kendi kendine, “Denizin karşısında ben kimim ki…
Onun varlığına göre, ben yok sayılırım” dedi.
Kendisini küçük gördüğü için sedef gönlünü açtı ona, bağrına bastı ve korudu.
Naz ile besledi damlacığı sedef.
Kader onu o denli yüceltti ki, sultanların tacına kondurdu sonra inci olarak.
Damla kendisini alçak gördüğünden yüceldi, yokluk kapısına kapılandığı için var oldu.
Şeyh Sadi Şirazi
