Kısa Hikaye “Kendilikten Kaçış”
Aniden yemek yiyemiyorum diye ağlamaya başladı. Tıpkı kolumu çarptım diye ağladığı gibi . Görünen sebepler bunlardı peki gerçekten ne için ağlıyordu, ne kurcalıyordu kafasını, ne kırıyordu kalbini ya da kırmıştı? Kendisi de biliyordu. Yaptığı hataları tekrar yapmak, onlara tutsak olmak. Buydu tüm mesele. İzin veriyordu kalbinin kırılmasına. Her şeyin, herkesin kalbini kırması için adeta boş bir kale gibi savunmasız bırakıyordu onu, üstelik de şut çeken hiç kimse ıskalamıyordu. Tekerrür eden bir senaryo ve bu tekerrürden oldukça sıkılan bir canlı ceset. Evet öyleydi. Hikaye
Canlı bir ceset gibi hissediyordu. Hatta elinde olsa “canlı” sıfatını tamamen kaldırıp atmak isterdi. Her şey çok güzel başlıyordu, güveniyordu, sevgi ve sadakatlerinden emin oluyordu. Her defasında yanılmaktan ileri gidemiyordu. Bu sefer doğru kişi diyordu ama doğru neydi ki ya da bu tabir gerçekten var mıydı? Hayatını doğru kişiyi bulmaya mı adayacaktı? Bunu istemiyordu. Kendi başına mutlu olduğunu, kendine yettiğini iddia ediyor ve her fırsatta dile getiriyordu. O zaman neden her defasında bir başkasına gönlünü veriyor onlara bel bağlıyordu? Kendini kandıran bir zavallı mıydı yoksa ya da ben tek başıma gayet iyiyim imajını vermeye çalışan bir sahtekâr mı? Her neyse ne fark ederdi ki; ezik ya da sahtekâr. Kısa hikaye.
Sonuç itibariyle kırılıyordu. Acaba ne zamana kadar sürecekti bu kırgınlıklar. Kırılarak bin parça olana kadar devam mı edecekti aynı hataları yapmaya? Bilmiyordu, zaten bildiği ne vardı ki? Ne istediğini bilmeyen bir insan ne yapacağını nasıl bilebilirdi ki? Önünde iki seçenek vardı ya kendine yetmeyi öğrenecek hayatını böyle idame ettirecekti ya da bin parça olana kadar kırılmaya devam edecekti. Hangi kararı verirse versin biliyordu ki yanında her daim var olacak yine kendiydi.
Zehra YILMAZ
kısa hikaye, hikaye kısa, hikaye, hikaye oku, hikaye okuma, en kısa hikaye, aşk, aşk hikayesi, en kısa aşk hikayesi, kısa aşk hikayesi, kendilikten kaçış,
