Yitik Sonbahar
Hikaye Oku; Mutluluklar hep küçücük anlara sığıyor şimdi. İçimizdeki heyecan bir kibrit çöpünün yanışı kadar sürüyor. “İçim içime sığmıyor,” demeyeli ne de çok oldu. Umutsuzluk, güçsüzlük, bezmişlik çoktan sardı bizide haberimiz yok. Her şeye en kötü ihtimalle bakmayı, kendimizi en kötü sonuca hazırlamayı zaten sorma gitsin.
Gönül şarkıları da dinlenmiyor artık, kuşlar da eskisi gibi ötmüyor, penceremdeki çiçeklerim çoktan açmayı bıraktı. Her şey bi tersine döndü. Mutluluğa muhtaç, gönlü buruk, kalbi yitik belli belirsiz hallere girdik . Önce sevgiyle yaşardık buralarda. Güvenmeyi, yoldaş olmayı, gönül sevmeyi, kıymet bilmeyi, derman olmayı gaye bilirdik. Sonra birer birer döküldü yapraklar, tıpkı kavak ağacının yaza vedası gibi.
Gönlümüzde gazel oldu. Ardından sarardı, soldu, ezildi ve çürüyüp gönüllerde ukte oldu kaldı. Yitirdik merhameti, gönül almayı, hasret kalmayı, kucak açmayı. Çoktan yitirdik. Şimdi içimiz sonbahar. Dallar bükülmüş, üstümüzden ne rüzgarlar geçmiş öylesine kalakalmışız ömrümüzün son baharında.
Özge Delen
