Karagöz İle Hacivat: İnegöl’e On İşçi
Hacivat: “Haydi, son bir kişi araba kalkıyor. Vay Karagözüm, hoş geldin. Araba kalkıyor.”
Karagöz: “Hı.”
Hacivat: “At arabası kalkıyor. İşçi gideceksin. İnegöl’e patates toplamaya.”
Karagöz: “Dişim ağrımıyor ki, İnegöl’e dişçiye niye gideyim?”
Hacivat: “Dişçiye değil, işçi gideceksin.”
Karagöz: “Piştide çok iyiyimdir. Geçen gün nasıl seni kahvede yenmiştim. Herkesin içinde ağlamıştın.”
Hacivat: “Ah Karagözüm, benim ağlamam yenildim diye değil.”
Karagöz: “O zaman neden ağladın?”
Hacivat: “Benim aldığım sayıları kendine yazmışsın. Senin zavallı haline acıdım da ağladım.”
Karagöz: “Doğru, yenilince zavallı durumuna düşmüştün. Bak ısrar etme yine ağlatırım seni.”
Bir işçi gelir, araba dolar ve gider. İkinci bir at arabası gelir, kenara yanaşır.
Hacivat: “Haydi, İnegöl’e on işçi. Günübirlik iş. Gündelik iki akçe.”
Karagöz: “Az önce kalkan araba nereye gitti, Hacivat?”
Hacivat: “İnegöl’e gitti. Patatese. Gündelik iki akçe. Çalışan kazanır.”
Karagöz: “Yazıklar olsun sana Hacivat. Bana neden söylemedin? O paraya ihtiyacım vardı.”
Hacivat: “Aha? Söyledim ya. Son bir kişi dedim. İnegöl’e patates toplamaya dedim. İşçi gideceksin dedim.”
Karagöz: “Öyle söylemedin. Dişçiyle, piştiyle kandırdın beni.”
Hacivat: “Dur Karagözüm, bu arabaya bin. Aynı yer, aynı iş. Atları biraz kırbaçlarsınız, onlardan önce varırsınız.”
“Demek beni adamlara kırbaçlatacaksın? Bir daha seninle konuşursam iki olsun,” diye yürüyüp giden Karagöz’ün arkasından Hacivat bakakalır.
