DUL TİLKİ

DUL TİLKİ

Eskiden bir tilki varmış. Bu tilkiye hep “Dul Tilki” derlermiş. “Dur kendime bir koca bulayım kendime dul dedirttirip durmayayım” demiş. Oradan çıkmış gezinmeye başlamış. Gezinirken mırın mırın mırın ordan bi kediye rastlamış. “Sen demiş ne geziyorsun tilki kardeş” demiş kedi. “İşte ben usandım dul tilki demelerinden kendime bir koca bulacağım dul dedirtmeyeceğim.” “İyi sen bana karı olur musun?” demiş kedi. “Sen beni kızdane (kızınca) neyle döversin demiş. “Kuyruğumu çamura batırıp batırıp döverim” demiş. “E hadi sen bana koca ol” demiş. Neyse gidiyorlarmış. Kedi adam olmuş mırr mırr mırr; Dul Tilki de karı olmuş adam bulmuş ya gidiyormuş gari. Giderlerken bi orman (çalı) çındırdamış (hareket etmiş). Çındırdayıncaya kadar kedi bi tüngemiş (zıplamış). Kedi tüngeyince tilki; “Ne tüngedin?” demiş. “Şurada bir sıçan gördüm orman çıngırdadı onun için tüngedim.” demiş. Giderken geliyormuş gari arkadaşları; “Dul Tilki!” diye bağırıyorlarmış. “Hadi biz yayılmağa gidiyoruz.” Bir gün böyle iki gün böyle bakmış hala “dul” diyorlar kendisine. “Ben sizi yemeğe çağıracağım. Bir adam buldum size tanıştıracağım.” “İyi” demiş ayılar maymunlar domuzlar canavarlar. Ayı gitmiş bal kovanı getirmiş; tavşan gitmiş bostan çalmış gelmiş. Canavar gitmiş sürülerden hayvan getirmiş gelmiş. Toplanmışlar gari. Hep yemekler hazırlanmış. Çıkmışlar bunların yanına gidiyorlarmış gari. Bunlar da geliyormuş; domuzlar şunlar bunlar yol kenarına toplanmışlar gari seyre bakıyorlarmış “Dul Tilki’nin kocasını görelim” diye. Dul tilkinin kocası gene bir çıngırtı olmuş bir tüngemiş. Tüngeyinceye kadar ayı da çıkmış seyre bakıyormuş “kütdedek” atmış kendini. Ondan sonra yanı başında tavşan varmış137 “Eyvah” demiş “Dul Tilki’nin kocası beni yiyecek! Kaçayım.” Tavşan kaçmış bir ekin tarlasına girmiş. Ekin tarlasına kaçarken ayağının altından kalkan kelleler (taşlar) kıçına şap şap vurmuş. Herkes kaçışmış. Neyse varmışla gari oturmuşlar bir dağın başına da hepsi diyormuş; “Üleee Dul Tilki’nin kocası beni tutsaydı yiyecekti. Bir tüngüdü üstüme zor attım kendimi ekin tarlasına.

Manisa Masalları – Canan Yılmaz, Erdelli Köyü