Adamcağız bunu duyunca bir sevinmiş bir sevinmiş ki…

– Oh! demiş. Kurtuldum artık saldan, vakit kayıplarından…
Bismillah der geçerim karşıya…
Sevincinden içi içine sığmıyormuş…

Aynı zamanda da içinden hocaya kızmaktaymış, neden şimdiye kadar söylemedi bunu diye…

Dediği gibi de yapmış. Çıkmış camiiden, gelmiş nehrin kıyısına; “Bismillah” demiş ve yürümüş geçmiş…

Artık karısı da kendisi de çok mutluymuş bu yüzden.
Bir gün hanımı demiş ki;

“Yarın o Hocayı al gel, yemeğe! Bak o kadar iyiliği dokundu sana …”

“Olur”, demiş adam…

Ertesi gün camiden çıkınca, Hocayla anlaşmışlar; eve gidecekler.

Hoca; “Bir sal bulalım!” deyince adam şaşırmış ve;

“Ne salı Hocam? Sen demedin mi Bismillah de yürü git! Ben o günden beri öyle yapıyorum. Hadi geçelim…”

Hoca hayret içinde. Hatta dehşet…

Neden sonra titrek yüreğiyle, melûl mahzun bakmış adama ve;

– Ah! demiş…

Ben de onu anlatcak dil,sen de onu yapcak yürek var demiş…