Edebi Kısa Bir Hikaye “Bİ MÜSADE ET DE YAŞAYALIM: JOUİSSANCE”
Hikayeler genelde hiç olmaması gereken yerlerde başlarlar. Bu hikayede en az diğerleri kadar olmaması gereken yerde başladı. Köyün imamı Mevlid-i Şerifi okurken iki köylü kendi arasında tartışıyordu. Göğsünde kılları fazla olan adam sinirle ayağa kalktı “Bunu okuyacağınıza Kuran okuyun Kuran, bu şiir diyom niye anlamıyonuz beni!” diye bağırdı. İmam 5 saniyelik duraksamadan sonra kafasını sağa sola çevirip sinirlendiğini belli etti.
Ahmet hocanın kulağına yaklaştı ve fısıldadı “Sen boş ver o densizi hocam, babamın rahat ettir öteki dünyada yeter.” dedi ve avucunda buruşturduğu parayı hocanın şalvarının altına itti. Hoca şevkle okumaya devam ederken “Ben şu yemek işini halledeyim.” diye mırıldanarak eve gitti. Yürürken köylülerden biri “Başın sağolsun Ahmet’im, hem öksüz hem yetim oldun sende benim gibi.” Dedi. Ahmet kafasını kaldırıp konuşmakla konuşmamak arasında “Eyvallah” demeyi tercih etti. O adamla çok muhatap olmuyordu uzun zamandır. Olmamasının sebebi ise o adamın geçen sene başkasının mahsullerini toplayıp toplayıp sattığı öğrenilmesi ve ardından sağlam bir dayak yemesiydi.
Ahmet sonunda eve gelmişti. Çocuklar oyuna dalmıştı. Kapıyı açtı “Ben geldim.” Dedi. “Hoş geldin Ahmet’im.” Dedi Hatice’side mutfaktan. Hatice’nin sesi Ahmet’in yüzüne ipek bir şal gibi dokundu. Ahmet, Hatice’nin sesini duyunca ışık görmüş tavşan gibi olduğu yerde durdu. Ahmet’in duyguları sevgi sınırlarını aşmış bir karmaşadan ibaretti. Hatice’nin sesi Ahmet’in göğsüne akan ılık bir telaş bırakmıştı. Ses fetişi yoktu, direk Hatice onun fetişiydi. Babasının ölümü dahi önemliler listesinde değildi Hatice varken. O varken hiçbir şey önemli değildi.
Ruhsal bir arayışın tamamlanan son yapboz parçasıydı Hatice Ahmet’e göre. Üst insan olarak kendini görüyordu anlamlandıramasa da kavram olarak. Mekândan ve zamandan bağımsız düşündüğümüzde Ahmet’i dünyanın en iyi insanı olabilecek kadar merhameti ve dünyanın en kötü insanı olabilecek kadar gaddarlığı bir hamle olarak kullanabilirdi Hatice için.
Köy tozunun içinde bu duygular anlamsız gelmemeliydi ona göre. Körleme aşklar sadece Fransızca şarkılar eşliğinde içilen kırmızı şaraplarda olmamalıydı, tuzlu bir ayranın Hatice’nin dudaklarının kenarında birikmesi samimi bir heyecandı, kalpte ritim bozukluğu oluşması için bir sebepti.
Ahmet, Hatice’nin yanına geldi ve arkasından tek hamlede sarıldı. Dar alanda birazda zorlanarak Ahmet’e döndü Hatice. Göğsünün içinden beyaz top gibi bir bez parçası çıkardı. Hafif gözleri yaşlı, birazda buruk bir gülümsemeyle “Al bunları lazım olur, kalanların hepsi bu Ahmedim.” Dedi. Mehrini dahi vermişti artık, ötesi yotu.
Ahmet yutkundu, almak istemedi. Hatice Ahmet’in ellerini ellerine alıp tutturdu tüm mehiri. Gözleriyle onayladı. “Hadi sende git, çocuklarla gönderirim ben yemeği.” dedi. Ahmet utanç ve mutluluk duygularına biraz da erkekliğin verdiği gereksiz gurur yapma duygusunu da ekleyerek evden çıktı. Çocuklar “Aa Babam ne zaman gelmiş ya?” diye heyecanlanırken Ahmet hiç oralı olmadı.
Her adımda sanki filmin son sahnesinde kendinden emin ve duygu cümbüşünde yürüyen kahramanlar gibi hissediyordu kendini. Mevlid okunan yere kadar geldi, sessizce oturdu. Hatice’nin bu hamlesinin duygusal yoğunluğunda kaybolurken, bir yandan da arkadan sarılırken ki vücudunda oluşan biyolojik tepkimeleri bastırmaya çalışıyordu. Farkında olmadan dalıp gittiği saniyelerde muhtar geldi. “Bizde severdik babanı be Ahmedim” dedi. Ahmet kafasıyla onayladı.
Yazar: Alper Murat KİRPİK
Acayip Rüyalar Mecmuası
