Ay Bizi Kör Edene Dek
Saklıydın sen
Kalbimdeki harabelerde
Gölgesi yabancı o
Çığlıkların arasında.
Bir sır gibi
Lehçesi belirsiz,
Kalemi şaşmış,
Öfkeli bir sır gibi.
Biliyorsun yaşananları
Kalbimizin izinden
Ağzımızdan kaçan,
Şuursuz mahkûmlarımızı.
Biz sonsuzluğa mühürlenmiştik.
Yıldızlar şahidimizdi.
Ama o şahitlik,
Yeni bir güneş doğana kadarmış.
Rüzgârlarla savrulan bulutlar gibi
Dengesiz ve nankör.
Bir o kadar da hoyrat.
Semerine küsmüş bir at gibi.
Biz hep “gibiydik”.
Anlaşılamazdık.
Leyla ile Mecnun haset ederdi,
Ay bizi kör edene dek.
Okuyucularımızdan Gelenler
