ŞEHİTLER LİSTESİ
Balıkesir çevresinin bütün köylerinden gençler gönüllü olarak Çanakkale ve diğer cephelere gitmişlerdir. Köy muhtarı haftada bir gün kazaya iner, askerlik şubesinden şehit düşenlerin isimlerini alır gelir, köydeki caminin kapısına asardı. Bu esrarengiz bir merasim şeklinde olurdu. O gün köyün bütün kadınları ve yaşlıları camiye yakın sokaklarda muhtarın gelmesini beklerlerdi. Muhtar gelir büyük bir sessizlik ciddiyet ve içinde, hemen hepsi kendi yakını, kardeşi ve öz oğlu olan şehitlerin isimlerini kapıya asar, bir kuytuda ağlamak için yaşça ayrılırdı. Daha sonra büyük bir saygı ile ihtiyarlar ve kadınlar caminin önüne gelirler, okuma bilen birinin şehitlerin isimlerini okuyarak başsağlığı dilemesi üzerine hep beraber yavaşça evlerine giderlerdi. Orada herkesin içinde ağlanmazdı. Çanakkale şehidi için ağlamak ayıptı. Çanakkale’de yavrusunu şehit vermek aile için bir şerefti. Ama ana yüreği, baba yüreği dayanamazdı. Gözler dolar, boğaz düğümlenir, yavaşça evden çıkılır ormanlıkların karanlıklarına, dağların kuytularına çekilin irdi. O zaman gözyaşları sel olur, ağıtlar yakılırdı.
