Bir Bisikletim Bile Yok

Benim adım Numan. On yaşındayım ve bir bisikletim yok. Bir keresinde  dışarıda  en yakın  arkadaşımdan bisiklet istedim.

-Ahmed ne’olursun  bir tur atayım ne olursun yalvarırım

-Olmaz veremem veremem dedim.

-O  zaman sen bisikletle ben koşarak. Ben seni yenersem bir tur atacağım.

-Tamam öyle olur.

-Üç dediğimde   biiiir-ikiiiiii-üç.

Onu yakalamak için var gücümle koşmaya başladım. Meğer beni kandırıyormuş. Ama durmadım koştum beni köyün tepesine kadar koşturdu  ayaklarım yanıyordu  ağlamaya başladım ama durmadım eğer yakalarsam Mert’e de sürdürecektim. Çünkü o’da benimle balkondan bisikletleri sayardık ama bizim yoktu. Bizim evin önüne geldiğimizde bayılmışım gözlerimi açtığımda annem ayaklarımı yıkıyordu  kalktım ayaklarım mosmor olmuştu yere basamıyordum Ahmed’in yanına gittim bir tur veriyor musun?

-Hayır.

Eve gittim Mert

-Api sen iyi koştun o kötü sen iyi. Diye bacaklarıma sarıldı.  Üzülmüştüm. Babam bir gün beni çağırdı:

-Oğlum sana bir bisiklet alacağım ama iki şartım var.

-Söyle baba.

-Birincisi Bir daha kimsenin peşinden koşmayacaksın.

-Söz baba yeminlen koşmayacağım ikinci şartın

-İkinci  Şartım  karnenin hepsi beş olacak.

-Söz baba.

Artık derslerime sıkı sıkı çalışıyordum nihayet son bir hafta kalmıştı  ve  karnemin hepsi beşti hele şükür cuma günü gelmişti ve karnemle eve geldim  annem ve Mert ağlıyorlardı  -“Ne oldu anne” dedim  “Başardın oğlum baban sana bisiklet aldı” dedi yeni bir bisikletim olmuştu Mert ve ben  birlikte sürüyorduk ben onun peşinden koşuyordum  o ise benim.