Gözyaşlarıyla Kuruyan Cesaret, Ürkekçe ve titreyerek köklerini toprağa kabullendirmeye çalışan bir ağaçtan ne farkımız var. Çabalıyoruz! Hayata tutunmaya çalışıyoruz. Soğuk rüzgarlar giriyor gövdemizin çatlaklarından. Ve aynı onun yapraklarını kaybettiği gibi bizde yitiriyoruz heybetimizi birer birer. Fırtınada savruluşunu seyrediyoruz her bir parçamızın. Var mı gücümüz onların peşinden koşmaya. Bir ayna beliriveriyor karşımızda. Cesaretimiz yok kendimize bakmaya. Çünkü korkuyoruz gözbebeklerimizde çaresizliğin yeşermiş tohumlarını görmekten ve gözyaşlarıyla onları beslemekten.
Şimdi çırpınıyor kalp atışları karanlığın merhametsizliğinde. Ya sağ çıkacağız bu geceden ya da savrulacak ruhumuz yağmur damlalarıyla etrafa ve eriyerek yok olacak gözyaşlarında. Dağılacak mı kara bulutlar. Gözlerimizi kapatıp onlara en sevdiğimiz şarkıyı mırıldansak yarım yamalakta olsa, bahşederler mi güneşi bize? Böyle kükremek yerine yine yaparlar mı bize pamuk şekerden hayvanlar?
