Bir Hikaye, Uzunca bir süre psikolojik destek aldım. Yıllarımı verdiğim o hastahanenin hastası olmuştum. O günden sonra İbrahim’i hiç görmedim. Toparlanıncaya kadar gördüğüm kişileri de pek tanıyamıyordum doğrusu. Allak bullak, karışık yüzler görüyordum sadece. Tedavim bitipte tamamen düzeldiğimde emeklilik zamanım da gelmişti. Hem artık orda çalışamazdım. Her koridör geçidinde aynı şeyleri hatırlayacak, içten içe kahrolacaktım. En iyisi uzaklaşmaktı. O hastanedeki son günümdü. Mesayi arkadaşlarımla helalleşmek istedim ve o koridöre son bir kez daha saptım. Ben tedaviye başladıktan sonra İbrahim gelmiş hastahaneye. O günden sonra da hiç gören olmamış. Geldiğinde beni de ziyaret etmiş. Vefa borcu saymış diye düşünmüştüm ben ama çok farklı şeyler öğrendim. Süreya’nın kaldığı odayı kapatmış. Kimsenin girmemesi ve kullanmaması için yüklü miktarda para ödemiş. Tek anahtar saklayarak diğer anahtarları bozdurmuş. O tek anahtarı da bir gün bana ulaştırması için emekdarımız kapıcı İsmail Efendi’ye emanet etmiş…
İsmail Efendi anahtarı bana uzattığı zaman duygularım o kadar karışmıştı ki, beni neyin beklediğini asla anlayamazken yavaş adımlarla ilerliyor ve odaya yaklaşıyordum. Kendimle verdiğim mücadele sonrasında nihayet açabildim o devasa kapıyı. Güzelce toparlanmış, itinayla dizilmiş oda Lavanta kokuyor, insanı mest ediyordu. Tüm odayı Lavantayla çevirmişti İbrahim. Süreya çok severdi Lavanta kokusunu. İbrahim’den sonra en çok sevdiği şeydi belkide. Odaya göz attıktan sonra yatağın yanındaki komedin dikkatimi çekti. Nakışlarla işlenmiş bir sandık vardı. Yatağın üzerinde oturup sandığa baktığımda benim için bırakıldığını anlamıştım. İbrahim bırakmıştı, belliydi bu. Ama içindekiler konusunda hiçbir fikrim yoktu…
