Duygusal Güzel Bir Hikaye “Ablama”

Duygusal Güzel Bir Hikaye “Ablama”

Canım ablam, sen benim çocukluğumun mor çiçekli tarlalarında esen rüzgar, çayırlarında toprak kokusuna karışmış çimenimsin. Dere kenarlarında açan beyaz zambağım, ömrümün en güzel yerisin. Ablamsın. Sabahları taş fırından çıkmış ekmek kokum, elbisemdeki sabun kokum, kırlarda gezdirdiğim kuzularımın sesisin.

Kerpiç duvarların üstünde, kara yemenilerimizle gezerken söylediğimiz şarkılar, çamurdan yaptığımız oyuncaklarım ve hala ellerimden gitmediğine inandığım,  içime çeke çeke kokladığım çamur kokusu, mavi gökyüzünün altında, köyümün yeşil çayırlarında at koşturduğumuz kahkahalarımızdaki çocuk seslerimiz, hepsi içimde, kulaklarımda, yüreğimde ve gözlerimden süzülen yaşlarımda.

Köyümüzün özgür nefesiyle yaşamış olan ben, şehirlerin is kokan zehirli havasına mahkum oldum. Ne yazık ki bu  mahkumiyet sonucu, bu karanlık  sokaktaki mutsuz ev mezarım oldu. Ömrümün son günlerini senin hayatta olduğunu hayal ederek, tarlalarımızdaki ayçiçeklerinin kokusunu içime çekerek, kerpiş evlerin boş sokaklarında koştuğumuzu düşünerek memleketime, çocukluğuma ve sana hasret yaşıyorum.

Sen benim çocukluğumsun, arkadaşım, kardeşim ablamsın. Sen benim her şeyimsin.

Anladım ki çayırlarda büyüyen bir köy çocuğu şehirlere hapis edilemezmiş. Ölmeden önce köyümü son bir kez daha görmek nasipse bana, tüm sokaklarında gezip taşını toprağını öpeceğim. Eğer bunları yapmadan ölürsem de vasiyetimdir. Beni köyüme ablamın yanına gömün. Cenazemi mezarıma götürürken köyümün bütün sokaklarında dolaştırın, söğüt ağaçlarının altından geçirin, namazımı camideki iğde ağacının altında kılın. Ablamın yanına gömün, ablamın yanına.

Hakkım helaldir tüm geçmişlerime, siz de helal ediniz, size hasret bu kardeşinize.

gajder