Andrew dönüp elini omzuma koydu. “İşte bu, Gümüş Kapı. Şimdi dinle beni,” dedi, “bu önemli. Yakınlarda bir şey var mı? Karanlığa ait bir şey?”
“Sanmıyorum,” dedim.
“Bu yeterli değil,” diye sertçe çıkıştı Andrew. “Emin olman lazım! Eğer bu yaratığı kaçırırsak sadece rahiplere değil, tüm eyalete dehşet saçar.”
Pekâlâ; karanlığa ait yaratıkların yakında olduğunun işareti olan soğuğu hissetmiyordum. Bu da güvende olduğumuzun bir işaretiydi. Ama Hayalet daima içgüdülerime güvenmemi söylemişti, ben de emin olmak için derin bir nefes alıp konsantre oldum. Hiçbir şey…
Hiçbir şey hissetmiyordum.
“Temiz,” dedim Andrew’a.
“Emin misin? Kesinlikle emin misin?”
“Eminim.”
Andrew aniden dizlerinin üstüne çöküp arka cebinden bir anahtar çıkardı. Parmaklığın önünde küçük, eğik bir kapı vardı ve kilidi yere çok yakın olduğundan Andrew çömelmek zorunda kalmıştı. Çok dikkatli bir şekilde ufacık bir anahtarı kilide soktu. Atölyesinin duvarındaki o kocaman anahtarı hatırladım. Anahtar büyüdükçe öneminin de arttığı düşünülebilirdi, ama burada tam tersi geçerliydi. Hangi anahtar Andrew’un şu anda elinde tuttuğundan daha önemli olabilirdi ki? Bu anahtar bütün eyaleti Zehir’den koruyordu.
Zorlanıyor gibi görünüyordu ve durmadan anahtarın konumunu değiştiriyordu. En sonunda anahtarı döndürebildi ve kapıyı açıp ayağa kalktı.
“Hâlâ bunu yapmak istiyor musun?” diye sordu.
Başımla onayladıktan sonra eğilip önce asayı kapıdan içeri ittim, ardından da emekleyerek karşıya geçtim. Geçer geçmez Andrew kapıyı arkamdan kilitleyip anahtarı bana uzattı. Alıp sol arka cebime, demir tozlarının yanına koydum.
“İyi şanslar,” dedi Andrew. “Şimdi kilere geri dönüp bu yoldan dönme ihtimaline karşı bir saat kadar bekleyeceğim. Eğer dönmezsen eve gideceğim. Keşke daha fazla yardımcı olabilseydim. Sen cesur bir çocuksun Tom. Gerçekten de seninle birlikte gelebilecek cesaretim olmasını isterdim.”
Ona teşekkür ettikten sonra arkamı dönüp sol elimde asayı, sağ elimde de mumu taşıyarak karanlığa doğru tek başıma yürümeye başladım. Bir anda yapmakta olduğum şeyin korkunçluğunu hissettim. Aklımı mı kaçırmıştım? Artık Zehir’in inindeydim ve her an karşıma çıkabilirdi. Ne düşünüyordum ki? Burada olduğumu biliyor olabilirdi!
Ama derin bir nefes alıp, Andrew’un Gümüş Kapı’yı açması sırasında oraya gelmediği için her şeyi biliyor olamayacağını düşünerek kendimi rahatlattım. Ve eğer yeraltı mezarları insanların söylediği kadar büyük bir alanı kaplıyorsa, Zehir şu anda çok uzaklarda olabilirdi. Zaten ilerlemekten başka ne yapabilirdim ki? Hayalet’in ve Alice’in yaşamları yapmakta olduğum şeye bağlıydı.
Bir dakika kadar yürüdükten sonra tünel iki yöne ayrıldı. Birader Peter’ın söylediklerini anımsayarak soldakini seçtim. Etrafımdaki hava soğumuştu ve artık yalnız olmadığımı hissediyordum. Mum ışığının aydınlatamadığı kadar uzakta, yarasalar gibi tünel duvarındaki mahzen-mezarlara girip girip çıkan ufak, parlak şekiller görüyordum. Ben yaklaşınca yok oluyorlardı. Fazla yaklaşmıyorlardı ama bunların Küçük İnsanlar’dan bazılarının hortlağı olduğuna emindim. Hortlaklar beni fazla endişelendirmiyordu; aklımdan çıkaramadığım şey Zehir’di.
Köşeye geldim ve yolu takip edip sola dönerken ayağımın altında bir şey hissettim. Neredeyse takılıp düşecektim. Yumuşak ve yapış yapış bir şeye basmıştım.
Bir adım geri atıp ne olduğunu daha iyi görebilmek için mumu kaldırdım. Gördüklerim karşısında dizlerim titremeye başladı, elim titredikçe de mum ışığı dans ediyordu. Bu, ölü bir kediydi. Ama beni rahatsız eden şey ölü olması değildi; ölüm şekliydi.
Sıçan ya da fare ararken yeraltı mezarlarına yanlışlıkla indiğine hiç şüphe yoktu, ama korkunç bir sonla karşılaşmıştı. Sırtüstü yatıyordu, gözleri yuvalarından fırlamıştı. Zavallı hayvan öylesine dümdüz edilmişti ki hiçbir noktada vücudu iki buçuk santimetreden daha kalın değildi, kaldırıma yapışmıştı. Çıkık dili hâlâ parlıyordu, yani öleli fazla uzun zaman geçmiş olamazdı. Dehşete kapılıp ürperdim. ‘Preslendiğine’ şüphem yoktu. Eğer Zehir beni bulursa, beni bekleyen son da bundan farksızdı.
O korkunç görüntünün arkamda kalmasına memnun olarak hızla ilerleyince ahşap bir kapıyla sonlanan taş basamaklara vardım. Eğer Birader Peter haklıysa, bu kapının arkasında rahip evinin şarap mahzeni olmalıydı.
Basamakları çıkıp Hayalet’in anahtarını kilide soktum. Kapı kolayca açıldı. Mahzene girince kapıyı arkamdan kapadım ama kilitlemedim.
Mahzen oldukça genişti, büyük fıçılar ve şişelerle dolu sıra sıra tozlu şarap rafları vardı. Bazı şişeler çok uzun süredir orada olmalıydı, üzerleri örümcek ağlarıyla kaplanmıştı. Burası çok sessizdi ve gizlenip beni izleyen biri yoksa tamamen ıssızdı. Elbette ki elimdeki mum sadece kısıtlı bir alanı aydınlatabiliyordu ve fıçıların ötesindeki karanlıkta her şey olabilirdi.
Birader Peter , Andrew’un evinden çıkmadan önce bana rahiplerin buraya haftada bir ihtiyaçları kadar şarap almak için geldiklerini ve Zehir yüzünden çoğunun yeraltı mezarlarına girmeyi hayal bile edemeyeceklerini söylemişti. Ama aynı şeyi Sorgulayıcı’nın adamları için söylemezdi, onlar buralı değildi ve korkmalarını sağlayacak kadar bilgileri yoktu. Yalnız o da değil; birayı da içerler ve muhtemelen tek bir fıçıyla yetinmezlerdi.
Her on adımda bir durup dinleyerek mahzen boyunca dikkatle ilerledim. En sonunda koridora açılan kapıyı görebiliyordum ve tavanın solunda, tam duvarın bitimine yakın büyük bir kapak vardı. Bizim evimizde de buna benzer bir kapak vardı. Komşu han ve çiftliklere bira sağladığımızdan çiftliğimize bir zamanlar ‘Birahane Çiftliği’ deniyordu. Birader Peter’ın açıkladığı gibi, bu kapak, rahip evinden geçmek zorunda kalmadan fıçılarla kasaların kolayca alınıp verilmesi için kullanılıyordu. Ve bu kapağın, kaçmak için en kolay yol olduğunu söylerken haklıydı. Ama eğer çıkmak için kapağı kullanırsam kesinlikle görülme riskim vardı, Gümüş Kapı’ya geri gitmekse Zehir’le karşılaşma riskini taşıyordu ve uzun süredir tutuklu kaldığından Hayalet, Zehir’le karşılaşacak kadar güçlü olamazdı. Ayrıca düşünülmesi gereken bir de lanet vardı. Buna inansa da, inanmasa da kaderle oyun oynamaya değmezdi.
Hemen kapağın altında büyük bira fıçıları vardı. Mumu fıçılardan birinin üzerine koyup asayı da bir diğerine dayadıktan sonra fıçılardan birine tırmanıp kilide ulaşabildim. Kilit, her iki taraftan da kilitlenip açılabilmesi için ahşap kapağın içine monte edilmişti. Oldukça basitti ve Hayalet’in anahtarı bu kez de işe yaradı, ama yukarıdan bakan birinin görme riskine karşılık kapağı şimdilik kapalı bıraktım.
Koridora açılan kapıyı da kolayca açtım, ses çıkarmamak için anahtarı çok yavaş döndürüyordum. Kardeşi çilingir olduğu için Hayalet’in ne kadar şanslı olduğunu düşündüm.
Kapıyı açıp uzun, dar bir koridora çıktım. Kimse yoktu ama yirmi adım kadar ötede, sağda, kapalı bir kapının üzerinde, duvara asılmış bir meşale görebiliyordum. Bu, Birader Peter’ın bahsettiği nöbetçi odası olmalıydı. Daha da ileride ikinci bir kapı, onun da ötesindeyse üst kattaki odalara çıkıyor olması gereken taş basamaklar vardı.
Yavaşça birinci kapıya doğru ilerledim, neredeyse ayak uçlarıma basarak yürüyor ve gölgelerin içinde kalmaya gayret ediyordum. Nöbetçi odasına yaklaştığımda içeriden gelen sesleri duydum. Birinin öksürdüğünü, bir başkasının güldüğünü ve fısıltıları duyabiliyordum.
Bir anda kalbim güm güm atmaya başladı. Kapının hemen arkasında tok bir ses duymuştum, ama saklanmaya vakit bulamadan kapı hızla açıldı. Az daha bana çarpacaktı, hemen kapının arkasına, taş duvara yaslandım. Koridora çıkan bot seslerini duyabiliyordum.
“İşe dönmeliyim,” dedi tanıdığım bir ses. Bu Sorgulayıcı’ydı ve hemen kapının iç tarafında duran biriyle konuşuyordu. “Birader Peter’ı getirmesi için birini gönderin, diğeriyle işim bitince de onu bana gönderin. Peder Cairns bize bir tutsağa mal olmuş olabilir; ama kimin suçlu olduğunu biliyordu, hakkını vermem lazım. Ve en azından bunu bana ihbar edecek kadar mantıklı davranabildi. Şu bizim iyi huylu biraderimizin ellerini sıkıca bağlayın ve nazik davranmayın. İpler derisini kesmeli ki neyle karşı karşıya olduğunu anlasın! Birkaç sert sözcükten fazlasıyla karşılaşacağına emin olabilirsiniz. Çok yakında sıcak demirler dilini çözecektir!”
Bu sözlerin üzerine nöbetçilerden yanıt yerine acımasız kahkahalar geldi. Ardından Sorgulayıcı kapıyı kapayıp koridorun sonundaki merdivenlere doğru hızla yürürken, siyah pelerini de rüzgârda dalgalanıyordu.
Arkasını dönse beni anında görürdü! Bir an için tutsakların hücresinin önünde duracağını düşündüm, ama neyse ki merdivenlerden yukarı çıkıp gözden kayboldu.
Zavallı Birader Peter. Sorguya çekilecekti ve onu uyarma şansım yoktu. Ve Sorgulayıcı’nın bahsettiği tutsak bendim. Beni serbest bıraktığı için ona işkence yapacaklardı! Ve sadece bu da değil: Peder Cairns Sorgulayıcı’ya benden bahsetmişti. Sorgulayıcı Hayalet’i ele geçirmiş olduğu için şimdi de benim peşime düşecekti. Her ikimiz için de çok geç olmadan, ustamı kurtarmalıydım.
Neredeyse büyük bir hata yapıp hücreye doğru yürümeye başlayacaktım; ancak tam zamanında, Sorgulayıcı’nın emirlerinin anında yerine getirileceğini fark ettim. Tahmin ettiğim gibi nöbetçi odasının kapısı yeniden açıldı ve ellerindeki sopaları sallaya sallaya merdivene doğru yürüyen iki nöbetçi çıktı.
Kapı içeriden kapanınca yine tam ortada kalmıştım, neyse ki şansım bir kez daha yaver gitti ve dönüp arkalarına bakmadılar. Merdivenlerden çıkıp gözden kaybolduktan sonra ayak seslerinin uzaklaşmasını ve kalp atışlarımın yavaşlamasını bekledim. İşte o sırada az ötedeki hücreden gelen sesleri duydum. Birisi ağlıyordu; bir başkası dua ediyordu. Sese doğru ilerleyince ağır , metal bir kapıya geldim. Üstte kalan üçte birlik kısmı dikey metal çubuklardan meydana gelmişti.
Mumu çubuklara yaklaştırıp içeri baktım. Mum ışığında hücre çok kötü görünüyordu ve göründüğünden daha da kötü kokuyordu. O küçücük alana en az yirmi kişi tıkıştırılmıştı. Kimi yerde yatmış uyuyor gibi görünüyor , kimiyse sırtını duvara yaslamış, öylece oturuyordu. Kapının yanında bir kadın vardı ve duyduğum ses ona aitti. Dua ettiğini sanmıştım ama anlamsız bir şeyler mırıldanıyordu ve gözleri de yuvalarında dönüp duruyordu, sanki yaşadığı şeyler aklını yitirmesine neden olmuş gibiydi.
Hayalet’i de, Alice’i de göremiyordum ama bu, onların içeride olmadığı anlamına gelmiyordu. Tutuklular –Sorgulayıcı’nın yakılmayı bekleyen tutukluları– buradaydı.
Vakit kaybetmeden asayı yere koydum, kilidini açıp yavaşça kapıyı araladım. İçeri girip Hayalet’le Alice’i aramak istiyordum, ama kapıyı tamamen açmaya fırsat bulamadan, anlamsız şeyler mırıldanan kadın öne yürüyüp yolumu kapadı.
Yüzüme doğru bağırarak bir şeyler söylüyordu. Neler söylediğini anlayamıyordum, ama öyle yüksek sesle bağırıyordu ki dönüp nöbetçi odasına baktım. Saniyeler içinde diğerleri de arkasına toplanıp onu koridora doğru itmeye başladı. Hemen solunda bir kız vardı, Alice’ten en çok bir yaş kadar büyük olmalıydı. İri, kahverengi gözleri ve hoş bir yüzü vardı, ben de ona yöneldim.
“Birini arıyorum,” dedim fısıldayarak.
Başka bir şey diyememiştim ki konuşmak istercesine dudaklarını aralayınca kimi kırık, kimi çürümekten siyahlaşmış dişleri ortaya çıktı. Kelimeler yerine boğazından gelen korkunç bir kahkaha patlatınca bir kargaşa başladı. Bu insanlar işkence görmüş ve günler hatta belki haftalardır ölümle burun buruna yaşamışlardı. Onlardan mantıklı davranmalarını ya da sakin olmalarını beklemenin faydası yoktu. Her yönden parmakların beni dürttüğünü hissediyordum ve vahşi bakışlı, iri yarı, sırık gibi bir adam sol elimi yakalayıp minnettarlık içinde aşağı yukarı sallamaya başladı.
“Teşekkürler! Teşekkürler!” diye bağırdı ve elimi öylesine sıktı ki kemiklerimi kıracağını düşündüm.
Elimi kurtarmayı başarınca yerden asayı alıp birkaç adım geriledim. Her an nöbetçiler gürültüyü duyup neler olup bittiğine bakmak için koridora çıkabilirdi. Ya Hayalet ve Alice bu hücrede değilse? Ya başka bir yerde tutuluyorlarsa?
Artık çok geçti, çünkü arkadan itilerek nöbetçi odasını geçmiştim bile ve birkaç saniye sonra şarap mahzeninin kapısındaydım. Arkama bakınca insanların kuyruk halinde beni takip ettiğini gördüm. En azından artık kimse bağırmıyordu ama çok gürültü çıkıyordu. Nöbetçilerin içkiyi fazla kaçırmış olmalarını umuyordum. Muhtemelen tutsakların gürültü yapmalarına alışkınlardı; kaçmalarını asla beklemiyor olmalıydılar.
Şarap mahzenine girince fıçılardan birinin üstüne çıkıp dengemi sağladıktan sonra kapağı yukarı ittirdim. Açık kapaktan katedralin dış duvarının taş payandalarından birini görebiliyordum ve yüzümde soğuk havayla birlikte ıslaklık hissettim. Şiddetli bir yağmur yağıyordu.
Başkaları da fıçıların üstüne çıkmaya başlamıştı. Bana teşekkür eden adam dirseğiyle beni yana itip kendini delikten yukarı çekti. Çok geçmeden dışarı çıkmıştı ve elini aşağı uzattı.
“Hadi!” diye fısıldadı.
Duraksadım. Hayalet’le Alice’in hücreden çıkıp çıkmadığını görmek istiyordum. Sonrasındaysa çok geçti, çünkü kadınlardan biri hemen yanımdaki fıçıya tırmanmış, ellerini yukarı uzatıyordu. Yukarıdaki adamsa hiç duraksamadan kadını bileklerinden kavrayıp kapaktan yukarı çekti.
Şansımı kaybetmiştim. Dışarı çıkabilmek için her şeyi göze alarak neredeyse kendi aralarında kavga etmeye başlamış olan başkaları da vardı. Ama herkes böyle değildi. Bir başka adam fıçılardan birini yan yatırıp, tırmanmayı kolaylaştırmak için dik duran fıçının yanına kadar yuvarlayarak bir basamak oluşturdu. Yaşlı bir kadına çıkması için yardım etti, dengesini sağlamaya çalışırken yukarıdaki adam kadını bileklerinden kavrayıp yavaşça çekti.
