Gücümü toplar toplamaz oraya gideceğiz. Senin de bildiğin gibi çok kötü bir şekilde ölenler , bazen bu dünyayı terk etme konusunda sorun yaşayabiliyor . Biz de bu yüzden o mezarları ziyaret edeceğiz. Eğer şanslıysak oradan ayrılamayan birkaç hortlak vardır . Hatta belki Zehir’i bağlayan Naze’in hortlağı da aralarındadır . Bu bizim tek şansımız olabilir evlat, çünkü dürüst olmak gerekirse, şu anda bu işi nasıl halledebileceğimiz hakkında en ufak bir fikrim yok.”
Hayalet konuşmasını bitirince başını öne eğdi. Çok üzgün ve endişeli görünüyordu. Daha önce onu bu kadar üzgün görmemiştim.
“Oraya daha önce gittiniz mi?” diye sordum, o hortlaklarla konuşularak bu dünyadan ayrılmalarının neden sağlanmadığını merak ediyordum.
“Evet evlat, bir kez… Oraya bir çırak olarak gittim. Ustam oraya, kıyıya musallat olan baş belası bir deniz gulyabanisinin üstesinden gelmeye gitmişti. Bunu hallettikten sonra kayalıkların üstündeki tepede mezarların yanından geçtik ve orada bir şeyler olduğunu anlamıştım, çünkü sıcak yaz gününde hava aniden çok soğumuştu. Ustamın yürümeye devam ettiğini görünce neden durup bir şeyler yapmadığını sormuştum.
‘Onları rahat bırak,’ dedi bana. ‘Kimseye zararları yok. Hem, bazı hortlaklar bir görevi yerine getirmek için bu dünyadadır . Yani onları rahat bırakmak en iyisi.’ O zaman ne söylemek istediğini bilmiyordum, ama her zamanki gibi haklıydı.”
Ustamı bir çırak olarak hayal ettim. Benden çok daha büyüktü, çünkü öncesinde rahiplik
eğitimi almıştı. Bu kadar ileri yaşta bir çırağı kabul eden ustasının nasıl biri olduğunu düşündüm.
“Her neyse,” dedi Hayalet, “çok yakında Heysham’a gideceğiz, ama bundan önce yapılması gereken başka bir şey var. Ne olduğunu biliyor musun?”
Titredim. Ne söyleyeceğini biliyordum.
“Kızın icabına bakmalıyız, bu yüzden nerede saklandığını bilmemiz gerekiyor . Lizzie’nin evinin kalıntısında olduğunu tahmin ediyorum. Sen ne düşünüyorsun?” diye sordu Hayalet.
Buna katılmadığımı söyleyecektim, ama bana öyle sert bir bakış attı ki bakışlarımı yere çevirmek zorunda kaldım. Ona yalan söyleyemezdim.
“Herhalde orada kalıyordur,” diye itiraf ettim.
“Evet evlat, orada daha fazla kalamaz. Herkes için bir tehlike oluşturuyor . Bir çukura girmek zorunda. Ve bu, ne kadar çabuk olursa o kadar iyi. Yani kazmaya başlasan iyi olur…”
Duyduklarıma inanamayarak ona baktım.
“Bak, evlat, bu zor ama yapılması gerekiyor . Bizim görevimiz eyaleti herkes için güvenli bir yer haline getirmek ve o kız daima bir tehdit olacak.”
“Ama bu adil değil!” dedim. “O senin hayatını kurtardı! Baharda da benim hayatımı kurtarmıştı. Yaptığı her şeyin sonu iyi oldu. Niyeti hep iyiydi.”
Hayalet beni susturmak için elini kaldırdı. “Nefesini harcama!” diye emrederken yüz ifadesi çok sertti. “Yakılmaya engel olduğunu biliyorum. Birçok hayat kurtardığını da biliyorum, buna benimki de dahil. Ama o Zehir’i serbest bıraktı ve o pisliğin istediği gibi kötülük yapabilmesindense ölmeyi tercih ederdim. Şimdi beni takip et de şu işi halledelim!”
“Ama eğer Zehir’i öldürürsek Alice serbest kalır! Bir şansı daha olur!”
Hayalet’in yüzü hiddetten kıpkırmızı kesildi ve konuştuğunda ses tonu tehditkârdı:
“Hizmetkâr yaratık büyüsü kullanan bir cadı her zaman tehlikelidir . Zamanla, olgunlaştığında, kemik ya da kan kullananlardan çok daha öldürücü bir hal alır . Ama genellikle sadece bir yarasa ya da bir kurbağadır . Küçük ve zayıf bir yaratık giderek daha da güçlenir . Ama o kızın yaptığını bir düşün! Zehir’i serbest bıraktı! Ve Zehir’in onun iradesine bağlı olduğunu düşünüyor!
O zeki, gözü kara ve cesaret etmeyeceği hiçbir şey yok. Ve evet, aynı zamanda kibirli de! Ama Zehir ölse bile her şey bitmez. Eğer kontrol edilmeden büyüyüp bir kadın haline gelirse eyaletin şimdiye dek gördüğü en tehlikeli cadı olacaktır! Çok geç olmadan onun üstesinden gelmeliyiz. Ben ustayım; sen çıraksın. Beni takip et ve denileni yap!”
