Köpeklere baktım, her ikisi de Jack’in bacaklarının arasına saklanıyordu. Çalışkan köpeklerdi ve korkak değillerdi, ama beni tanıdıkları için gördüklerinde bir tepki vermelerini beklerdim. Bir şey onları çok korkutmuştu.
“Baksan iyi olur ,” dedi Jack. “O kız köpeklere tıslayıp tükürünce kuyruklarını şeytan büküyormuşçasına kaçmaya başladılar. Buradan uzak durmasını söylediğimde bana başkasının arazisinde olduğunu ve bunun benimle hiçbir ilgisi olmadığını söyleme cesaretini gösterdi.”
“Bay Gregory hasta Jack. Buraya gelip annemden yardım istemekten başka çarem yoktu. Onu ve Alice’i çiftlik sınırlarına sokmadım. Neler hissettiğini biliyorum ve elimden geleni yaptım.”
“Eminim yapmışsındır. Ben yetişkin bir adamım, ama annem beni bir çocuk gibi yatağa yolladı. Bunun bana neler hissettirdiğini biliyor musun? Hem de karımın gözleri önünde. Bazen, çiftliğin hiç bana ait olup olmayacağını merak ediyorum.”
O an ben de sinirlenmiştim ve dileğinin, düşündüğünden çok daha çabuk gerçekleşeceğini söylemek istedim. Babam ölüp de annem kendi topraklarına döndüğünde her şey onun olacaktı. Ama dudaklarımı ısırıp hiçbir şey söylemedim.
“Üzgünüm Jack, ama gitmem lazım,” diyerek Alice ve Hayalet’i bıraktığım kulübeye doğru yürümeye başladım. Bir süre yürüdükten sonra arkamı dönüp baktım. Jack eve doğru yürümeye başlamıştı bile.
Tek kelime etmeden yola koyulduk. Düşünmem gereken çok şey vardı ve sanırım Alice bunun farkındaydı. Hayalet öylece boşluğa bakıyordu, ama çok daha iyi yürümeye başlamıştı, artık bize dayanması gerekmiyordu.
Bir saat kadar sonra güneş doğdu ve sessizliği bozan ben oldum.
“Aç mısın?” diye sordum. “Annem bize kahvaltı hazırladı.”
Alice, evet anlamında başını salladı. Nehrin kıyısında çimenlik bir yere oturup yemeye başladık. Yediklerimizden Hayalet’e de uzattım, ama sertçe kolumu itti. Bir süre sonra uzaklaşıp bir teras çitine oturdu, sanki yakınımızda olmak istemiyor gibiydi. Ya da en azından Alice’in yakınında.
“Daha güçlü görünüyor. Annem ona ne yaptı ki?” diye sordum.
“Alnını ıslatıp sürekli olarak gözlerine baktı. Sonra da içmesi için bir iksir verdi. Ben uzak durdum ve annen bana bakmadı bile.”
“Çünkü ne yaptığını biliyor. Ona anlatmak zorundaydım. Anneme yalan söyleyemem.”
“Bunu hepimizin iyiliği için yaptım. Ona yaptıklarını ödettim ve tüm o insanları kurtardım. Bunu senin için de yaptım Tom. Yaşlı Gregory’ye kavuşup çalışmalarına devam edebilesin diye. İstediğin bu değil mi? Doğru şeyi yapmadım mı?”
Yanıt vermedim. Alice, Sorgulayıcı’nın masum insanları yakmasını engellemişti. Hayaletin ki de dahil olmak üzere birçok hayat kurtarmıştı. Tüm bunları yapmıştı ve bunların hepsi iyi şeylerdi. Hayır, sorun yaptıklarında değildi, nasıl yaptığındaydı. Ona yardım etmek istiyordum, ancak bunu nasıl yapabileceğimi bilmiyordum.
Alice artık karanlığa aitti ve Hayalet gücüne kavuştuktan sonra onu bir çukura kapatmak isteyecekti. Bunu ikimiz de biliyorduk.
Joseph Delaney
- Kitap Hayaletin Çırağı
- Kitap Hayaletin Laneti
Hayaletin Laneti 1. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 2. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 3. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 4. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 5. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 6. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 7. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 8. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 9. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 10. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 11. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 12. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 13. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 14. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
Hayaletin Laneti 15. Bölüm İçin TIKLAYINIZ
