GENESİS’İN MUHTEŞEM KORKU HİKAYELERİ “TOTEM”+18

Ekrandaki vahşete daha fazla tahammül edemeyerek televizyonu kapattım ve “İşte, Nurşen, “dedim, “gördüğün gibi kaçabileceğimiz bir yer yok.”

“Bu olanlara inanamıyorum.” diye karşılık verdi Nurşen, “Hayvanlar gibi hareket ediyorlar, peki ama neden birbirlerine saldırıyorlar?”

“Kalabalık içindeki güçlü bireyler liderlik için birbirleriyle mücadele ediyor.” diye yanıt verdim. “Mücadeleyi kazanan alfa oluyor ve yenilen birey bu mücadeleden sağ çıkmışsa ya alfanın sürüsüne dahil oluyor ya da alfa’nın bölgesini terk ediyor ve eğer mücadeleci bir karaktere sahipse şansını, kendi sürüsüne lider olmak için başka alfalara denemeye çalışıyor. Sürü içindeki her güçlü birey alfa için olası bir tehdit oluşturuyor ve böylelikle de çatışmalar kaçınılmaz oluyor. Diğer meseleye gelince, hayvansal davranışlar sergileyen insanlar, yani bilinçaltlarında suçluluk duygusu taşıyanlar, normal insanlara karşı avlanma içgüdüleriyle hareket ederek saldırıyorlar. Saldırılar planlı bir şekilde toplu olarak hareket edilerek yapılıyor ve avlanmadan sonra avı bölüşürken de anlaşmazlıklar yaşanıyor. Bunların dışında, sürüdeki dişileri elde etmek için de birtakım mücadeleler yaşanıyor.”

Anlattıklarımı ağzı açık bir şekilde dinleyen Nurşen bütün bunları neye dayanarak söylediğimi sorduğunda ise “Çünkü bunların hepsini rüyalarımda gördüm, tıpkı sen ve tüm günahkar insanlar gibi…” diye cevap verdim.

“Ben mi ? Günahkar mı?” dedi Nurşen.

“Evet.” dedim, “Aslına bakarsan tüm bunlar insanın en ilkel hayvansal içgüdüleri. Saldırganlık ve cinsellik duyguları her insanda doğuştan mevcuttur, fakat ahlak ilkeleri ve dinsel kurallar bunların kontrol altında tutulmasını sağlar; ama suçluluk duygusu yaşayanlar içlerinde kendilerine karşı içten içe bir düşmanlık beslerler. İşte bu nefret kişinin içinde zamanla büyüyerek kişiyi ele geçirir. Nefret her zaman hayvansal içgüdüleri harekete geçirir ve nefretin en güçlü olanı, kişinin kendine duyduğu nefrettir. Şu anda olanların nedeni, hizalanan gezegenlerin neden olduğu yoğun kütle çekim enerjisi ya da buna benzer bir şey olmalı. Bu her neyse insan psikolojisini yavaş yavaş ama doğrudan doğruya etkileyen bir şey. Eğer insanın varoluşundan bu yana yaşamış olduğu sosyal gelişim süreçlerini kronolojik bir çizelge olarak düşünürsek, hizalanan gezegenlerden kaynaklanan enerji, bilinçaltlarında suçluluk duygusu hisseden kişileri bu çizelgenin en başına kadar geriletiyor. Bu bir döngü ve şimdiye kadar gezegenlerin her dizilişinde aynı şeyler yaşandı. Suçlular ya da diğer bir deyişle günahkarlar, aşağılık hayvanlara dönüşüp birbirlerini yediler ve böylece hak ettikleri cezayı çektiler. Yaşananlar kuşaktan kuşağa aktarıldı ve bugün, yani gezegenlerin dizildiği gün; beklenen gün, günahkarların cezalarını çekecekleri gün olarak insanlığın kolektif bilincine yerleşti. Gezegenler dizilim konumunu bozana kadar burada kalmalıyız. Gördünüz işte içeri giremediler.”

“Aptal!” diye haykırdı Hasan, “Tehlike sadece dışarıda değil, burada, bizimle de birlikte, hatta içimizde. Bizim de onlara dönüşeceğimizi öngöremiyor musun?”

Hasan’ın bu sözleriyle, o ana kadar gözden kaçırmış olduğum, aslında çok basit ama bir o kadar da korkunç gerçek beynimde şimşek gibi çaktı.

Nurşen omuzlarını ve saçlarını geriye atıp, burnunu gururlu bir şekilde havaya kaldırarak, “Pekala, ben masum biriyim, dolayısıyla da onlardan birine dönüşecek değilim.” dedi ve kısa bir süre durup düşündükten sonra “Hem suçlu biri olsam bile güçlü bir bilince sahibim, şu anda da kendimi gayet insan gibi hissediyorum. Yani ne olursa olsun, bir hayvana dönüşmeyeceğim.” diye ekledi.

“O kadar emin olma!” dedi Hasan, “Dönüşüm yavaş yavaş, sinsice gerçekleşecek ve bunu fark edemeyeceksin. Bana kalırsa hepimiz çoktan hayvanlaşmaya başladık bile “

Nurşen sinir bozucu ve dokusunda gerginlik hissedilen, zoraki bir kahkaha attıktan sonra “Neden, duş almayı unutmuş olduğum için mi? Evet, bu gerçekten çok utanç verici bir durum; ama son zamanlarda çok fazla çalıştım ve her iş çıkışı eve gider gitmez uyudum. Gerçekten son bir haftadır kendimi çok bitkin hissediyordum. Hatta klinikte kendimi sık sık uyuklarken buluyordum.” dedi.

“Hepimiz öyleydik,” diye karşılık verdi Hasan, “öyleydik, çünkü avcı hayvanlara özgü bir içgüdüyle gece geç saatlerde uyanıp, tıpkı bir uyurgezer gibi dolaşıyorduk.”

Hasan bunları söyledikten sonra, son zamanlarda sabah uyandığımda kendimi neden bazen yatağımda, bazen ise salondaki kanepede ya da holdeki halının üzerinde bulduğumu daha iyi anlamış oldum.

“Peki,” dedi Nurşen, “diyelim ki üçümüz de havyana dönüştük, peki bu durumda neler olabilir?”

“Birincisi…” diye cevap verdi Hasan, “Birincisi, ilk olarak hayvana dönüşen kişi, dönüşümünü tamamlamamış olan ve hala bir yanı insan olan ya da tamamen insan olan kişinin üzerine avlanma içgüdüsüyle atlayıp saldıracaktır ve bunu yaparken de yine aynı içgüdüyle kurbanın boğazını hedef alacaktır. Dönüşmüş olan kişi ani bir hareketle dişlerini avının boğazına geçirip onun önce soluk borusunu parçalayacaktır ve sonra da onun etkisiz hale gelmesini bekleyecektir. Dönüşmüş kişi, kurbanı tamamen hareketsiz kalıncaya kadar ısırdığı yere çenesiyle baskı yapmaya devam edecektir ve sonra da onu muhtemelen kalçalarından yemeye başlayacaktır; ama en korkuncu ise kurban boğazı parçalandığında henüz ölmemiş olmasıdır; çünkü bu durumda kurban, beyninin oksijensiz kalmasından dolayı bir çeşit felç geçirmiştir ve dönüşmüş kişi tarafından canlı canlı yenirken, bunun verdiği dayanılmaz acıları, berrak bir bilincin duyarlılığıyla hissedecektir.

İkinci ve daha düşük bir ihtimalle üçümüz de aynı anda dönüşümü tamamlarsak, muhtemelen ben ve Yusuf, seninle birlikte olabilmek için ölümcül bir kavgaya tutuşacağız.”

“Bunların hiçbirinin gerçekleşmesine mahal vermeyeceğiz.” diyerek ona karşı çıktım ve koltuğa oturup, elimdeki silahı önümdeki sehpanın üzerine bırakırken “Oturup sabırla bekleyeceğiz ve içimizden birisi, herhangi birimizin dönüşüme dair tuhaf bir davranışına şahit olursa tabancayı alıp onu vuracak.” diye ekledim.

Ben bunları söyledikten sonra, Hasan ve Nurşen önce dehşet içinde donup kalarak beni izlediler, sonra da sehpanın diğer tarafındaki çiftli koltuğa yan yana oturdular.