Sonra, merdivenlerden inen yumuşak ayak sesleri fark ettim. Kapı penceresi perdesi arkasında oradan oraya gidip gelen, sıçrayan, korkmuş bir kuş gölgesini andıran gölgeyle, bazı hareketler gördüm.
Sonra daha net, burnu kapı camı ile perde arasında çirkin çirkin sırıtan Şaki’yi gördüm. Şaki bana iri ve kötü bakışlı gözleri ile bakıyordu. Sonra birden bire geri çekildi ve yeniden sadece onun kıpırdayan vücudunu görür oldum.
Koskocaman ve yalnız evde, kendi başına tasasızca sıçrayıp duran bu hür mahlukun hareketlerinde tahammül edilmez bir uğursuzluk işareti vardı. Bir sinir krizi geçirmek üzere olduğumu hissediyordum….
Kapı tokmağını çevirmeye çalıştım. Kapı kilitli değildi. Mandal açıldı ve içeri girdim. Boğuk bir sesle!
– Şaki, Şaki, rahat dur! diye bağırdım.
Şaki merdiven parmaklığı kenarındaki kolona sıçradı, baş aşağı, uzun kuyruğu vücudunun yanı sıra sarkar, asıldı durdu.
Kıpırdamıyordu. Parlak gözleri ile bir bana, birde karanlık içinde yükselen merdivenlere bakıyordu. Bana işaret verir gibiydi. Çık yukarı der gibiydi….
Geniş antrede ilerledim. Şaki asılmış olduğu kolondan yere atladı. Önümden, merdivenlerden dörder dörder çıkmaya başladı. Kuyruğu yemek yemeğe koşan bir kedi gibi dikleşmişti. Her basamağı aştıkça yukarıdan gelen düzenli gıcırtının daha belirli bir şekilde kuvvetlendiğini ve sessiz eve hakim olduğunu görüyordum.
İkinci kat sahanlığına varınca Şaki koridorda önümden ilerleyerek Hunter’in oda kapısı önünde durdu…
Kapı açıktı… Dostumun cesedi tortop olmuş, çarşafları bumburuşuk, yatak üzerinde yatıyordu. Cansız gözleri açık, yüzü tavana doğru çevrikti. Bu beyaz yüz alaca karanlıkta garip bir şekilde parlıyordu. Aralık dudaklarının kenarından pıhtılaşmış koyu kara bir kan akıyordu. Burnuma ekşi tuhaf bir koku geldi.
